Een gezicht van oude lappen

Mijn vader hanteerde deze kreet als iemand op zijn neus keek, dom keek, beschaamd opkeek of erger. Vandaag kan ik daar een voorbeeld aan toevoegen. En dan gaat het om mijn eigen hoofd. Of het een allergie is, een reactie op de kids of een gebrek aan rosé op het teak dek van de Sure Thing- ik weet het niet. Wel weet ik dat mijn gezicht gezwollen is, overdekt met kleine bultjes, gloeit en trekt al ik een raar gezicht trek. En dat laatste komt nog wel eens voor. Zelfs de dokter wist niet wat het was en kwam met hele nare ziektes op de proppen die veroorzaakt worden door WC-brillen, zeiden we vroeger of stress. Ter geruststelling kreeg ik een antihistamine mee en als klap op de vuurpijl een potje zinkzalf. Zinkzalf is grijswit en dof en trekt niet in de huid. Met andere woorden.. het blijft gewoon zitten en droogt wit op op de huid. Als een Popov zat ik aan tijdens de avonddis. De prikkende blik van Iris ten spijt. Het hielp overigens wel maar na het badderen van de spruiten heb ik besloten de clownuitrusting te verwijderen. Dat viel niet mee. Ik hoop wel dat het snel verdwijnt. En mijn familie ook. Diep in mijn hart weet ik dat ik bezig ben te ontgiften van mijn huidige werkgever waar ik binnenkort niet meer werk. Jarenlange druk, achterkamertjespolitiek en een slecht leefklimaat eisen hun tol. En dat moet er uit. Pas dan kan ik echt afscheid nemen. En een nieuwe stap zetten. En de huid is een visitekaartje van het lichaam. Nou, dan moet er heel wat gebeuren. Met dat in gedachten en de wetenschap dat ik op de goede weg ben smeer ik nog maar wat zalf op het geteisterde gelaat