Lieve Marc

Marc reken ik tot mijn vriendenkring aangezien ik hem al heel lang ken en de weinige keren dat we elkaar ontmoeten zijn mooie, leuke en onderhoudende momenten. Onregelmatig komen Marc, Gerard-Jan, Martin, Jan en ik samen om het Directieoverleg met een mooie maaltijd een feit te laten zijn en waarin we de Belangrijke Zaken des Levens bespreken. Marc en zijn Maria zijn zwanger. Overigens als laatste in deze Directie samenstelling. Inmiddels is de rest reeds Opa of hebben de kinderen de leeftijd dat we moeten oppassen dat het geen comazuipers worden. Of alleen de wereld rondzeilen zoals ons Zeilmeisje Laura Dekker op haar Guppy (zie de foto).

Opa Jan en ik menen dat Marc de nodige goede tips moet hebben om zijn aanstaande vaderschap in goede banen te leiden. Dit doen we per mail. In deze blog beperk ik me tot mijn eigen correspondentie. Opa Jan mag ook best wel zijn eigen blogs bijhouden vind ik. O ja, Opa Jan heeft een witte Iphone (net als ik) en Gerard-Jan een zwarte. Dat verklaart de sneer in de brief aan Marc.

Lieve Marc,

Ik heb even tijd moeten zoeken om je te antwoorden. Dat komt omdat de agenda van de kinderen mijn leven bepalen. Wat ik daarmee bedoel? Dat legt zichzelf uit over een jaar of 8.

Gefeliciteerd met Jullie Zwangerschap. Ongetwijfeld komt Opa Jan nu brommend uit de hoek met de boodschap dat Maria zwanger is en niet jij. En dat hij mij dat best wel een keer wil uitleggen hoe het werkelijk zit. Zoiets als: je kind groeit in de buik van de moeder. Dus zij is zwanger. Dus jij niet. Fysiek gezien zal hij het bij het juiste eind hebben. Maar aan de andere kant is het nu zaak om je de consequenties en juist handelen toe te lichten.

Gefeliciteerd want je hebt nu de ultieme middelen in handen om business cases thuis zeer snel approved te krijgen. Smeedt het ijzer als het heet is. Zo werkt het bij amerikaanse bedrijven, en zo werkt het nu ook bij jou thuis. Het eerste bewijs dat je zoon je beste vriend is. Als jij nu zegt dat je de beste digitale fotocamera die er te krijgen is (De Nikon D3, ik help je wel, kan ook filmen ), wil kopen omdat je het prille leven van je spruit voor eeuwig goed wilt vastleggen zonder concessies, hiervoor ook een MacBook Pro nodig hebt om de foto's te kunnen omzetten naar glossy albums en een iPad 2 voor het showen van de foto's aan Maria's vriendinnen , dan word je door Maria uitgezwaaid op weg naar de Wall of de Mediamarkt om de creditcard eens goed leeg te schudden zonder nadere tekst en uitleg. Had je een half jaar geleden niet aan durven denken. Als je daar dan toch bent kun je ook een WITTE iPhone voor jezelf aanschaffen. Waarom Wit? Omdat dat een androgyne iPhone is waarmee je ook je zachte kant laat zien. Komt later in de mail weer terug dus houd deze vast. Dat moeten wij mannen toch eens leren. De zakelijke zwarte testosteron uitvoering is feitelijk een signaal aan de buitenwereld dat wij niet van Venus komen...

Op zo'n moment stap je gnuivend in je mooi gelijnde BMW Coupe op weg naar het mekka voor de moderne man en mijn welgemeend advies aan je: geniet van de rit. Voorlopig is dit namelijk je laatste Coupe, laat staan Cabrio die je zult bezitten. De volgende auto zal minimaal een Stationcar of erger: een MPV worden. Ik ben destijds beland in een Espace. Is dus ook mis gegaan. Inderdaad vanuit een 944 via een 406 Coupe uiteindelijk in een ruimte wonder op wielen. Met plakplaatjes op het raam. Baby am Bord op de achterklep. Inmiddels durf ik al weer stiekem naar 308's en 328's te kijken maar ik ben ook al weer 9 jaar verder in het proces en ik wil ook weer de macht terug. Nee, ik lach je niet uit als je in een Opel Zafira komt voorrijden. Of een VW Touran. Dit zijn praktische bolides waar de door Opa Jan benoemde Maxi-Cosi en Maxi Taxi in kan worden opgeborgen zonder problemen. En geloof me maar als ik je zeg dat een opgevouwen McLaren (die hadden wij) niet in de kofferbak van een 911 past. Want daar past niets in. En hoe dit ruimte fenomeen nou tot stand is gekomen... ik weet het niet. Vroeger, een jaar of 40 geleden hadden mijn ouders een Simca 1100. Daar gingen we met z'n 4-en mee naar Parijs compleet met een tent en spullen om de meegenomen aardappels te koken. Mijn zusje en ik hadden ieder 1 tas waar alles voor een week in moest. En dan bedoel ik echt alles. Gelukkig had ik ook niet zo veel in die tijd.

MIjn kids hebben toch een iets andere aanpak gekregen. Als we een avondje op pad gingen moest er mee: Een campingbed (opvouwbaar) een slaapzakuitrusting, een opvouw aankleedkussen, de maxi cosi, een hutkoffer vol met rompertjes, luiers, snoetenpoetsers, billendoekjes, en desinfecterende zooi in een flesje, een melkopwarmapparaat, een batterij flesjes, spenen en vulbekers met poeder en flessen Spa blauw voor het aanmaken. Potjes met fruithapjes met de door Jan genoemde design-lepels Knuffels, en doekjes om kwijl en snot te verwijderen ontbraken ook niet. En dit is de uitrusting voor een enkel avondje. Inderdaad.... een A6 Avant vol met zooi. Ik bespaar je de details van onze vakanties naar de Canarische Eilanden waar genoemde bill of material een keer of 6 uitgebreider was. Was trouwens altijd wel erg leuk, met een baby op het strand...

Jan heeft het niet genoemd, maar maak je vast weerbaar voor het volgende gevecht wat je gaat verliezen. ALLES voor een baby is onbetaalbaar. Maar wordt toch sluimerend naar binnen gehaald zonder dat jij het in de gaten hebt. OOOhhhh.. wat schattig... toch? Wij hadden mazzel: wij hadden van mijn vriendenclub de jongste kids en alle kleren die soms maar 1 keer waren gedragen zijn via onze kinderen en dan nog via mijn zus uiteindelijk bij de Voedselbank terecht gekomen. En ik lieg nu niet: mijn kinderen hebben Armani, Versace en Ralph Lauren designer kleding gedragen. En niet van mijn creditcard want rompertjes van de Hema die na 3 maanden weer weg kunnen doen het niet minder dan de specialties van Le Petit Bateau. Zeilende Snobvrienden van mij hebben zelfs professionele zeilkleding voor hun zoon van 7 gekocht die er na een kwartaal al weer uitgegroeid was, naar ons doorgeschoven. Mijn zoon van 9 draagt dus een Imhoff Gore Tex jas aan boord. Kost 300 piek.Met een automatisch Secumar reddingsvest van een honderdje of 4 uit weer een andere vriendenclub. Als het regent vlucht hij overigens weer naar binnen dus die jas is eigenlijk nergens voor nodig.

En toch zul je merken: jouw zoon zal je op een gegeven moment zien kruipen met kleine Pumaatjes aan en een Lacoste polootje op een GS Raw broekie .En die 300 euri heb jij betaald. Ratio versus Gevoel. En jouw Profuomo overhemd zal nog even in de winkel moeten blijven hangen...

Maar nu komt het mooie van deze mail: ik ga je het ultieme kado voor jezelf beschrijven. Dat is de MaxiCosi draagzak. Ja, die is ontwikkeld voor papa's. Een ingewikkelde stellage die je op je borst draagt en waarin je zoon zit/ligt en naar jou kijkt terwijl jij flaneert door de stad op een donderdagavond. Je kind heeft een typische geur die je heerlijk vindt en als bij-effect heeft dat je weinig eau de toilette gebruikt in die periode. En die geur prikkelt je neus als je door de stad loopt en zorgt dat je er, ondanks de wallen onder je ogen, want van slapen is geen sprake meer en van het leukste bedgebeuren helemaal niet meer, zielsgelukkig uitziet, werkelijk door de leukste jonge vrouwen wordt aangesproken of ze even mogen kijken naar je zak. Laat de hoop maar varen want het gaat om de andere zak die je draagt met je het mooiste kindje ter wereld er in. Uit ervaring, en ik mag dood neervallen als ik nu overdrijf, kan ik aangeven dat ik meerdere malen ben aangesproken door wildvreemde aantrekkelijke dames die ook wel zo'n kindje wilden. Ik heb wel in de verleiding gestaan natuurlijk. Tenslotte help je er iemand mee. Belangeloos. Egoist die ik ben: ik heb altijd nee gezegd... Onnodig om te vertellen dat je dan wel alleen met je kind op pad moet zijn.

Ik vrees dat Martin hier overigens buiten de boot valt met een tweeling: draagzakken voor 2 heb ik niet gezien, overigens ook nooit naar gekeken.

Marc, alle gekheid op een stokje, en hierna ga ik het politieke gevecht met Jan wel weer aan: Welkom in de 2e fase van je leven waarin alles anders wordt en je je huis, vrouw , tijd en auto kwijt raakt aan een klein roze schepsel met jouw ogen, neus en mond waarvan je vanaf het eerste moment zielsveel houdt en alles voor je betekent voor de rest van je leven. En al die kerels die nu meelezen via een witte of een zwarte iPhone zullen moeten toegeven dat ik het nu een keer bij het rechte eind heb.

Sent from my Blackberry... Sent from my iPhone (white) ... lulkoek. Gewoon vanaf de Mac.

Jeroen

Bah Mie Goreng.

De dagen worden korter, dus we hebben weer wat meer tijd voor het knutselen in de keuken. En dat is goed nieuws want de gezonde en verantwoorde maaltijden zoals in het fotootje is aangegeven zijn wel erg 2009 aan het worden.

Bereid u voor: we gaan Bahmie maken. En dan de echte. Dat vergt eerst wat uitleg. Bah is Chinees voor Varken, dat is zo'n beest met een krulstaart en een neus waar geen verwarring mag ontstaan als was het een wandcontactdoos. En mie is een pasta, gemaakt van meel, olie eieren en getrokken tot dunne sliertjes. Inderdaad, vergelijkbaar met spaghetti. Waarom ik dit schrijf? Welnu, vegetarische Bahmie bestaat dus niet. Want dan ontbreekt de Bah. En bahmie van kip is dus ook onzin. Ik heb overigens geleerd dat Bahmie ook als Bami wordt geschreven. We bevinden ons dus op een glijdende schaal. Garnalen cocktail zonder garnalen...

Genoeg gezwetst, we gaan koken. Daarom leest u dit. In een vorige blog heb ik u reeds kond gedaan van mijn afkeer tegen Conimex. Daar is geen wijziging in ontstaan. Het blijft oneetbaar. Als u daar apert anders over denkt, dan geef ik het op. Dan adviseer ik u www.macdonalds.nl te bezoeken en verdwijn van deze blog.

Voor 4 personen heeft u het volgende nodig:

Bah, dus varkensvlees. Doe maar een pond, want het wordt best lekker. En nu het advies: neem speklappen. Niet gemarineerd, gewoon, beetje doorregen, zonder zwoerd. En snij deze met de Global (heeft u niet naar mij geluisterd de vorige keer?) tot spekjes 0,5 x 1,5 centimeter. Haaks op de draad. Is even een klusje. Maakt u zich geen zorgen, ook de TopSnob slagers hebben speklapjes en niemand staat u aan te staren als u speklapjes bestelt.

Vervolgens pelt en snippert u een grote ui (wederom met de Global) en pers of snij 2 tenen knoflook fijn.

Dan een preitje ragdun in ringetjes snijden en wassen.

Vervolgens een 3/4 spitskool. In kleine stukjes snijden, ook dwars op het blad. Wassen en laten uitlekken in een vergiet.

Dan zet u klaar: een verpulverd runderbouillonblokje, ve-tsin (is een glutaminaat, je hebt een half theelepeltje nodig) en de juiste ketjap: Ik zeg het nog maar een keer: Kaki Tiga uit de plastik container. Moet een zoete ketjap zijn.

Ja, en dan komt de Mie. Ik heb goede ervaringen met mie van het merk Soubry, gewoon te koop bij de Appie, kost minder dan een euro per pak . Neem geen, ik herhaal GEEN, slierten meel van Honig. Is bijna net zo erg als Conimex.

U merkt, voorbereiding, de mis en place, is hier cruciaal. Uw aanrecht staat inmiddels vol met gewassen groentes en een bakje met kleingesneden spek.

U neemt een wok, maakt deze heet en voeg een scheutje zonnebloemolie toe. Eigenlijk moet het reuzel zijn, maar ik zit niet te wachten op uw verwijten dat uw aderen zijn dichtgeslibt door mijn recepten. Dan voegt u het spek toe, goed roeren en dan even een deksel op de wok om het spek te laten garen. Deksel er af en spek een beetje bruin afbakken. Niet droog bakken. Net gaar is goed. Beetje peper en zout toevoegen. Inmiddels is uw wok voorzien van reuzel, afkomstig uit het spek. Daar gaan we de rest in bakken.

Tijdens dit proces heeft u water aan de kook gebracht (sommige mensen hebben een Cooker... de lucky bastards) en hierin dompel je 3 minuten de mie. Daarna de mie afgieten in een vergiet (het klopt, we hebben het over vergiet 3) en als een haas terug naar het spek. Uien en knof meefruiten en vervolgens de prei toevoegen. Vuur niet al te hoog, anders brandt het aan. Blijven roeren. Vervolgens een flinke scheut ketjap toevoegen en het verpulverde bouillonblokje. Nu zeker roeren, want de ketjap kan aanbranden door de suiker. Ve-tsin toevoegen (klein beetje!!!!) vuur hoog zetten en vervolgens de spitskool in delen toevoegen. Roerbakken tot het half gaar is en dan de mie toevoegen. Nog een scheut ketjap er bij en roeren tot alles mooi verdeeld is in de wok. Dit vergt oefening, dus zet het vuur niet te hoog. De spitskool mag niet te gaar worden, moet nog een beetje een bite hebben.

Wat u nu NIET mag doen, is met een vork een spekje uit de bami vissen en proeven. De ervaring wijst uit dat het namelijk niet bij dit ene spekje blijft. Voor je het weet is de bami weer gedegradeerd tot mie zonder bah. Of u moet nog ergens een pond spek hebben liggen.

Goreng betekent gebakken. Dat vind ik wat ver gaan met de bami, dan kan het zijn dat de mie hard wordt. Ik denk dat mijn moeder dit niet met mij eens is.

We zijn er bijna. U hebt wederom een wijntje verdiend. De familie komt snuffelen en vragen wat er zo heerlijk ruikt. Ik eet graag bami met een beetje witte rijst en een klein beetje ketjapsaus. Dit is iets speciaals: neem 1 of 2 gedroogde pepertjes (rawits, zijn 2 cm lang) tussen je vingers en verpulver ze boven een klein bakje, een geperst knoflookteentje, een paar druppels citroensap en een scheutje ketjap toevoegen. Heel goed roeren. Handen wassen, want als je nu aan je ogen komt huil je als een Rotterdammer die een paar weken geleden naar de wedstrijd PSV- Feyenoord heeft gekeken. Even proeven aan je pink. Als het echt heet is, is het goed, want u gebruikt maar een paar druppels.

Familie roepen, beetje rijst op het bord. Eerlijk delen van de spekjes en de mie, zoetzuur augurkje er bij, gebakken uitjes er overheen en een paar druppels van de hete saus draperen over de mie en de rijst. Niet de peperzaadjes eten, of u moet het heerlijk vinden de volgende dag geen gebruik te hoeven maken van een stoel. (denk daar maar eens over na...). Kroepoek van Conimex.. nou ja vooruit. Wijnadvies? Lulkoek. Glas ijswater. Hooguit een biertje.

Ik ben benieuwd. 't is weer eens wat anders. En nu eens niet uit een pakje. En had ik gelijk wat betreft de smaak van het spek? Niet gelukt? Wanhoopt niet. Oefening baart ook hier kunst.

De Zeeuwse Stromen

In 1981 was Pleun van der Lugt een van mijn helden. Als eerste Nederlander vertrok hij, samen met zijn kat, voor een rondje om de wereld. Hiervoor had hij 286 dagen en een beetje nodig, en dat had onder meer te maken met het zeiljacht waarmee deze avontuurlijke tocht werd ondernomen. De Zeeuwse Stromen is een prachtig gelijnde kitsgetuigde spitsgatter, getekend door Benford, gemaakt van ferrocement, oftewel beton met betonijzer. En dat is uniek. Tegenwoordig praat je over schepen van carbon, epoxy, aluminium, staal en voor de puristen bestaat er nog iets als polyester, maar nee... Pleun koos voor de betonmolen en een vlechtwerk van ijzer. De Zeeuwse Stromen is een meter of 11 lang(net zo lang als Sure Thing maar weegt natuurlijk een tonnetje of 12. En dat gaat niet hard. En zo'n kat is wel leuk maar die helpt voor geen meter mee tijdens het varen. Pleun stamt nog uit de tijd dat gps en satelliettelefoons nog moesten worden bedacht. Laat ik zeggen... het echte werk. Bavaria's bestonden toen nog niet. Als je lekkage hebt op een ferrocementen jacht , dan moet je de zak Knauf Beton in de betonmolen stoppen en het gat dichtsmeren, stel ik me voor. De Betoncentrale komt niet langs op zee. Om de nietsvermoedende lezer een referentiekader te bieden: Onze Laura Dekker, het Zeilmeisje, is vertrokken met een 13 meter tweemaster met 2 motoren (daar zou ik al een blog aan kunnen wijden) en de masten vol met antennes en scanners om maar niet de weg kwijt te raken. En een TV ploeg in het kielzog voor het dekken van de kosten.

Het ontwerp van de Zeeuwse Stromen dwarrelt nog altijd in mijn achterhoofd. Een stoer jacht, zonder poespas (ho, klopt niet, er was een kat aan boord) en overbodige flauwekul. En ik meende dat ze zwart was echter dat kan ik mis hebben.

Vandaag was een mooie dag om de zeilen van de boot te halen. Een stevige klus. Het toeval wil dat Kameraad Henri hetzelfde moest doen op zijn 14 meter Catamaran waarmee de familie een rondje Atlantic had gemaakt. Een goed idee om de klus van 2 schepen samen te doen dachten we zo. Logistiek uitdagend: de Waterman ligt in de buurt van Den Bosch en de Sure Thing ligt in Almere. Aangekomen bij de hypermoderne Waterman kijk ik naar het buurschip, juist klaar om een spitse opmerking te maken over de aftakeling van het hedendaags jachtenaanbod en dat iedereen maar denkt dat hij mag zeilen, lees ik de naam op het wrak naast de Waterman. Mijn hart stond even stil. In verregaande staat van ontbinding ligt De Zeeuwse Stromen te wachten op een nieuwe eigenaar die wel heel erg houdt van restauratief klussen. Het totale teakhouten exterieur is vergaan, de luiken zijn verrot, de trotse Aries stuurautomaat hangt aangeslagen achter de mooie hekstoel. De lieren van het merk Lewmar zijn echter nog in goede staat. En de RVS verstaging lijkt het nog te doen. En..... de ferrocementen romp is hier en daar wel verroest, maar lijkt nog aardig dicht te zitten. Op zo'n moment gaan rare dingen door mij heen. Red de Stromen, Strip de Stromen ( de lieren zagen er nog echt goed uit...) en afzinken op een mooie plek ergens op de wereld...

Het meeste raakte mij het feit dat dit schip wat zich zo fantastisch heeft bewezen hier ligt te wachten op de finaleslag en toch nog steeds trots blijft drijven.

Op het internet is weinig te vinden over de Zeeuwse Stromen. Logisch, in 1981 werkten we nog met logboeken. En niet met blogs. Ik heb een kort filmpje met de Kodak opgenomen en op YouTube gezet. Een ode aan een jeugdheld. Een volgende keer neem ik toch een kijkje binnen in de kajuit. De katteharen zullen inmiddels wel verdwenen zijn....

Roombeek 10 jaar later

Het voordeel van mijn ambulante status - zo heet dat nou eenmaal- is dat je nog wel eens ergens komt. Deze week kwam het moment dat ik weer eens in Enschede mijn klanten mocht overtuigen van de goede keuze die zij destijds hadden gedaan met de aanschaf van de oplossing welke in mijn aktentas ligt. Altijd weer een genoegen uitgezwaaid te worden door de met emoties overrompelde klant als je de parkeerplaats afrijdt.

Enschede, we hebben er meer dan 10 jaar gewoond in een tijd dat er bepaald nog geen sprake was van bovenmaatse leasebakken van een paar modale jaarsalarissen. Integendeel: op de foto staat mijn eerste studentenflat waar beneden nog net de ingang is te zien van de kelderboxen waar het rijwiel gestald werd, indien er nog sprake was van een rijwiel. Die dingen werden regelmatig zonder mijn toestemming ingezet door andere studenten die geen zin hadden om naar huis te lopen. Ik besloot een ijsje te kopen bij Talamini, de italiaanse ijswinkel waar je nog steeds kunt kiezen uit 30 soorten ijs. Er komt een dag, dan neem ik ze gewoon allemaal. En dan komt de situatie dat je je realiseert dat bepaalde zaken toch zijn veranderd in de 20 jaar dat we niet meer in Enschede wonen. Ik nam het onzalige besluit in de parkeergarage bij het Station, wat overigens niet veel veranderd was, mijn grote Duitse stationcar te parkeren. Vroeger met de Eend (Citroen 2CV6 Club) was dat een eitje, nu bleken de bochten wat ingekort want het inparkeren was een beproeving op zich. Gelukkig zitten er sensoren in de bumper die mij helpen, maar na het uitstappen waarbij de Machtige Torso het een en ander er niet makkelijker op maakte kwam ik er ook achter dat de parkeerplaatsen versmald en ingekort waren. Vroeger waren dingen toch anders. En goedkoper, maar dat is een andere discussie.

3 ijsbolletjes later keek ik eens goed om me heen. De winkels die ik mij herinnerde zijn veranderd in coffeeshops, telefoonwinkels, tattooshops, laten we het anders zeggen, vroeger had ik geen geld om te winkelen, nu vond ik geen passende winkels om de cash-flow aan te passen. De kroegen daartegen waren wel weer bekend, maar mijn vaste plekken aan de bar werden ingenomen door studenten die een andere kijk op de wereld lijken te hebben dan ikzelf. De generatiekloof werd voelbaar. De juwelier waar ik vroeger kwijlend door het raam naar binnen gluurde en in gedachten de Rolex en Ebel om mijn pols kon doen was ook iets van de aantrekkingskracht kwijtgeraakt. Ik voelde me ongemakkelijk in mijn italiaanse pak en schoenen, dus terug naar de parkeergarage.

10 keer steken later eindelijk door de smalle uitgang het drukke verkeer weer in. En omdat ik niet in de file wilde staan, besloot ik de route door Enschede Noord te nemen, precies langs mijn eerste flat die ik deelde met nog steeds mijn goede vrienden De Snor en Mr. B.

De Flat, die nu de Jeker heet stond aan de rand van de wijk Roombeek, waar 10 jaar geleden de SE Fireworks opslag is ontploft en de wijk was daarbij volledig weggeveegd. Roombeek was de wijk waar ik altijd op de fiets (als ik die nog had) doorheen reed om in het Centrum te komen. Een raar gevoel om met de auto door een gebied te komen waar verschrikkelijke dingen zijn gebeurd. De Deurningerstraat op en dan zie je rechts iets wat je niet kunt plaatsen. En dat is een harde confrontatie. Het beeld klopte niet meer met mijn herinneringen en dat gaf mij een onbehaaglijk gevoel. De oude huizen waren vervangen door moderne woningen, een Finexwijk in een oude stad. Het was licht, ruim en comfortabel opgezet. Een stuk Almere in het arbeidersgebied Roombeek. De wegen klopten niet meer, terwijl de navigatie aangaf dat het allemaal wel klopte. De sportwinkel waar ik mijn eerste Kahru loopschoenen heb laten aanmeten: verdwenen. Letterlijk weggevaagd. Ik werd er stil van. Als het een platgebombardeerde wijk was geweest, had ik er iets mee kunnen doen. Nu was ik even de weg kwijt. Er stonden gewoon nieuwe huizen die er niet hoorden. Wat moeten de bewoners een afschuwelijke tijd hebben meegemaakt. Dit komt ook nooit meer goed tussen de oren.

Ik heb de foto's van de Jeker snel genomen, herkende de oude flat ook haast niet meer terug, deze was netjes opgeknapt en de flats heten nu ook appartementen heb ik begrepen. Locaties waar de oude 3 zitsbanken niet meer over de balkonrand naar beneden werden gegooid. Ik wilde weg, Enschede uit. En dat gevoel was nieuw. Er was teveel veranderd voor mij.

Ga ik Enschede mijden in de toekomst? Nee, ik heb er teveel leuke dingen meegemaakt en wil veel dingen herbeleven. Ik had misschien vaker in de stad moeten komen om de veranderingen in mijn tempo mee te maken. Toch is er iets specifieks blijven bestaan. De Talamini 10 ijsjeskaart. Moesten we vroeger voor sparen. Bij wederhelft M was deze kaart een niet onbekend fenomeen. En de Kaart is gelukkig gebleven. 10 ijsjes zijn tenslotte 30 bolletjes. Ik had het kunnen doen....

De kat met vijf levens.

Een maand of zo geleden is mijn schoonvader overleden. Hoewel we allemaal een keer gaan, blijft dit een gebeurtenis die meestal onverwacht komt en altijd te vroeg. Opa Ubbo is 78 jaar oud geworden en een dag na zijn verjaardag is het licht uitgegaan in zijn eigen huis. Opa Ubbo was reeds langere tijd ziek en de vooruitzichten werden er niet beter op. Het is begonnen met een achteruitgaande longfunctie, gevolgd door uitval van de nierfunctie. In zijn kaak bleek ook carcinoom weefsel te zitten wat verwijderd moest worden en, mede door zijn dialyse was hij op een gegeven moment net zo vaak in het ziekenhuis als in zijn eigen huis. Ongetwijfeld vergeet ik nog heel wat kwalen. Toch was het tussen zijn oren allemaal nog goed in orde en juist dan is nog veel erger voor jezelf als het lijf op is en de hersenen het nog goed doen. Daar komt ook nog bij dat de goede man medicus was dus heel goed wist wat er ging gebeuren. Laat ik samenvatten : hij heeft een zware 10 laatste jaren gehad en deze op een manmoedige manier weten te overwinnen op een manier die, laat ik voor mijzelf spreken, ik niet had vol kunnen houden. Een keer of vier, vijf heb ik afscheid van hem genomen, ik gaf geen cent meer voor zijn leven. En daar kwam de Kat in hem naar boven en wist hij toch nog ergens een leven vandaan te peuteren. En een Kat heeft 7 levens, dus eigenlijk had hij nog twee beurten moeten wachten.

Verder lijden is hem feitelijk bespaard gebleven. Dat is een schrale troost, want ik had nog graag wat bubbels met de man gedronken en een goede traditie was gegroeid dat ik op mijn verjaardag een goede fles whisky aan mijn voorraad mocht toevoegen op zijn kosten. En hij wist drommels goed waar mijn voorkeur naar uit ging. De laatste fles was een Laphroaigh (18yrs) van Islay die hij, uiteraard, zelf had uitgekozen. De tijd van de literflessen Jan Wandelaar met ijs is immers voorbij.

Maar bovenal, ik zal de man missen. Doe ik eigenlijk al.

Als requiem wil ik met de lezer een momentum delen wat ik als een van de meest markante ervaringen met mijn schoonvader heb gedeeld. Zo rond 2005 had Opa Ubbo maanden in het AMC gelegen. Nieren, longen, Intensive Care enfin, ik had hem aan het einde van het bezoek de koude hand geschud en hem een goede reis toegewenst, begeleid door het gezoem van de long en niermachine en bewakingsapparatuur, in de volle overtuiging dat we elkaar voorlopig niet meer zouden zien. Op weg naar huis heb ik mijn ouders opgebeld met de boodschap dat het niet goed was. Om een lang verhaal kort te maken, enige maanden later zat Opa Ubbo weer in zijn eigen huis in Almere, de Kat had een extra leven gescoord. De Sure Thing was inmiddels voorzien van een nieuw teak dek en moest zonder mast worden teruggevaren via het IJsselmeer vanuit Eembrugge naar Almere om getuigd te worden. Ik ben niet zo'n motorboteraar, maar ja, zonder mast zat er niets anders op, letterlijk. En Opa Ubbo besloot als mijn bemanning mee te varen naar Almere. Hij had toch niets beters te doen, vond hij. En sturen had hij ook geen zin in, dus ik zou al het werk moeten doen. Een soort Cruise bij afwezigheid van de MS Henri Dunant, de ziekenboot van het Rode Kruis. De motor bromde goedig en de schroefas had ik te strak gedraaid dus de afdichting liep warm. Dus ik zal me vreselijk op te winden dat dit niet goed was en Opa Ubbo, tegen zijn principes in, stuurde de Thing keurig onder de Hollandse Brug door terwijl ik lag te sleutelen in het veel te warme motorcompartiment. 'Had je het maar moeten laten doen en niet zelf liggen klussen...' En op het IJsselmeer aangekomen sprak hij de legendarische woorden: ' Ik had niet verwacht dat ik ooit nog met jou een tocht op je boot zou maken. Dat is me toch mooi weer gelukt. Magere Hein was er niet op tijd bij. Ik vind dat we dus wel een biertje hebben verdiend...' . Twaalf uur 's middags varend op de plof en autopilot op een verlaten IJsselmeer trok ik 2 halve liters uit de koelkast, maakte toostjes zalm en we toostten op een goed vervolg. Het zonnetje kwam erbij en er was weinig wind. Even vergat ik de warmlopende schroefas en het anker wat gloeiendegloeiende nog achterin de auto lag. Evenals de reddingsvesten. Voorbereiding is alles. Ook ontbrak de marifoon, want de antenne zit in de mast en die was er niet. Ik had bijvoorbeeld ook een fototoestel mee kunnen nemen...Ik moest dus maar vertrouwen op zijn engeltjes op zijn schouder dat er geen problemen tijdens de toch zouden komen. Die zijn er overigens ook niet geweest.

Opa Ubbo heeft in zijn eigen huis het licht uitgedaan. Zijn verjaardag heeft hij nog met zijn kinderen en kleinkinderen gevierd en het was een dag dat hij zeer goed te pas was, scherp, cynisch humoristisch en onderhoudend. En hij was tot op de laatste dag de grootste fan van mijn fotografische resultaten en ook deze dag moest hij verplicht mijn laatste 30 macrofoto's bekijken en voorzien van commentaar.

Deze dag heeft hij ook alle dingen gegeten en gedronken die hij eigenlijk niet mocht maar ja... je wordt maar 1 keer 78 jaar oud.

Vanavond neem ik een klein glaasje Laphroaigh 18 yrs. Uit de fles. Met een glimlach. Slainte.

Sláinte is commonly used as a drinking toast in Ireland,Scotland and the Isle of Man, literally translating as "health"

Van XP naar OSX

In huize ZeeWier hebben veel Apple Computers gestaan. Van de sjouwable Mac Plus tot een Macintosh Quadra en een Power PC, allemaal voorzien van Mac OS en een ingebouwde rekenmachine van het merk Motorola. Helemaal toeval was dat niet. De wederhelft heeft lang de rekeningen betaald met de verkoop van Apple Macintoshes en wie appelen vaart die appelen eet. Zo hebben we ook een Newton PDA, de eerste Apple PDA, zeg maar de grootmoeder van de iPhone in huis gehad. Tot op de dag van vandaag kan ik het ding niet betrappen op enig nut boven de Succes Agenda, behalve dat de Newton altijd een uitdaging vormde of die 't wel deed of niet. En de Succes Agenda doet het altijd en synchroniseert net zo beroerd als een Newton. Op een gegeven moment vond de Grote Schoonmaak plaats en zijn alle Mac's naar de lokale Kringloopwinkel gebracht, zij het met bloedend hart. Dus het zakelijke en niet zakelijke werken op de PC's werd uitgevoerd op een steeds zwaarder zuchtende Windowsmachine die als doping werd voorzien van extra geheugens insteekkaarten en hoopvolle klopjes op de lawaaiige kast waarin 2 ventilatoren de restwarmte de kamer inblies.

En dan komt het mooie moment. De MediaMarkt folder valt in de bus ( u kent de MediaMarkt wel, dat is de zaak waar u 1 keer per maand van uw CFO naar toe mag..) en daarin stond de ultieme machine met een substantiele korting, laten we zeggen voldoende om uw business casus thuis enigzins te ondersteunen.

De iMac.

Vroeg op, Sophie in brullende looppas uitlaten en voor de koffie naar Luilekkerland voor Gadgetfreaks. En al snel bleek dat meer liefhebbers dit plan hadden opgevat. Beetje duwen met de ellebogen om vooraan te komen (nerds kunnen wel gamen maar niet vechten...) en toen met een bibberend glimlachje... "ik wil een iMac 27" Een meewarige glimlach van de appleboer... die was er al niet meer maar de 21.5" was er nog wel. Och vooruit dan maar. Had ik ook weer budget voor een harddisk in de toekomst. Van een pallet (!) werd een prachtige doos met handvat aangereikt en kon de tocht naar de kassa beginnen. Onderweg krijg je de boze blikken van mannen die de business case thuis nog niet rond hadden. En de goedkeurende blikken van jongens met petjes achterstevoren die begrijpelijk glimlachen.

En dan komt er een feestje wat nog niet is verzonnen door de Windows mannen. Het uitpakken van een iMac. Net als de iPod, de iPhone en ongetwijfeld de iPad weet Apple je dag goed te maken door alles in te pakken als een kadootje. Met vloeipapier, keurig gevouwen, En dat mag jij uitpakken. Het afrekenen van een iMac aan de kassa ben je voor jaren vergeten, want dit feest is de waardering van Apple aan jou. Denk hier maar eens over na. Het inpakken heeft functioneel geen waarde, daarom stopt een Windowsboer alles in plastic zakken waar kinderen in stikken.

De iMac is een prachtig ding om te zien. Alleen daarvoor zou je hem al willen hebben. Ik overdrijf graag maar 10 minuten stond alles opgesteld, hubje erbij voor de 2 printers en de iPhone dockingstation, muis en keyboard werken draadloos en hebben al een batterijtje aan boord en dan een druk op de knop. Tijdens het booten voor de eerste keer ga ik op zoek naar de CD's met drivers voor de randapparatuur.

Ik kom terug en wat schetst mijn verbazing. Alles werkt al. Het rare ding heeft de printers zelf geinstalleerd en vraagt wat we gaan doen, want we zijn ready to go als ik even het password geef van mijn wireless network. Verbazingwekkend. De Nikon ingeplugd en de foto's staan op iPhoto. Als muziekfreak ben ik helemaal bezeten van Garageband, het is de eerste softwarematige oplossing die in staat is een Fender Rhodes piano na te bootsen zonder dat ik verschil hoor met the Real Thing. En zonder latency (vertraging).

Ik verdien reeds vele jaren de boterham met IT en word daarin natuurlijk ook zakelijk geconfronteerd met IT infrastructuur en ik weet niet hoe het u vergaat, maar het installeren van 200 drivers, config.sys ellende en vastlopende drivers en software... je kunt er een dagtaak mee vullen. En velen doen dat uit arren moede ook maar.

Ik werk niet bij Apple en dit testimonial zou wellicht anders doen vermoeden. Maar tot de dag van vandaag ben ik fully amazed over de manier waarop dit systeem zijn werk doet en hoe mooi het er allemaal uitziet. Ik ben wel als de dood dat er wat kapot gaat. Waarom? Ik heb geen flauw idee waar de harddisk van het ding zit en hoe ik hem open moet schroeven. Er hangt 1 TimeMachine backup schijf aan en mijn MP3's en foto's staan op een andere schijf. En die dingen hoor ik als enige draaien want volgens mij zijn ze vergeten een ventilator in mijn iMac te schroeven. Met een opgenomen vermogen van 80 Watt (!!!) is dat niet echt nodig natuurlijk.

Een Meesterlijk Ding. Het nodigt weer uit een blog te gaan schrijven. En daarvan ziet u eindelijk weer eens een pennevrucht. Volgende keer gaan we weer een recept onder handen nemen.

Apple-moes, Hete Bliksem, Rode Kool met Appeltjes, Glaasje Appelcider. Apfelstrudel of een Appeltaart? U ziet het... de inspiratie komt al...

Slamat Makan

In deze weblog ga ik een oude belofte inlossen. Ooit heb ik een keer voor een aantal collega's een pannetje hete kip, in vaktaal Ajam Pedis, samengesteld. Dit pannetje is tot de laatste druppel saus leeggelikt. Jaren is aan mijn hoofd gezeurd naar het recept hiervan. Welnu Bram, hier komt ie dan.

Dit recept vergt wat voorbereiding en is gedimensioneerd voor 4 personen. Het belangrijkste voor een succesvolle ajam pedis begint met het volgende: gooi alles waar Conimex op staat weg. Echt weg, uw voorraadkast uit, de vuilnisbak in. Conimex heeft ongelooflijk haar best gedaan om iets te maken wat eetbaar zou moeten zijn, helaas is dit niet iedere fabrikant gegeven, en zeker Conimex niet. Als u deze belangrijke  stap heeft gezet, is de weg naar de toko de volgende. En dan bedoel ik een echte toko, waar de Surinaamse en Indische bevolking haar weg allang weet te vinden en waar het zo heerlijk ruikt en het water in de mond behoort te lopen. Ik waarschuw u vooraf: geef niet toe aan de behoefte al die uitgestalde heerlijkheden te proeven. U loopt hiermee een serieus gevaar definitief MacDonalds af te zweren en dan bent u mede verantwoordelijk voor het werkloos maken van duizenden McD medewerkers wereldwijd.
Bij deze toko, die vanaf nu uw maandelijkse uitstapje zal worden( wedden?) , koopt u een potje (ik koop altijd een kilo, blijft maanden goed) sambal oelek, dus de echte en nu het belangrijkste: de goede ketjap manis van het merk Kaki Tiga, hetgeen 3 benen betekent. Neem gewoon de plastic literverpakking want u zult na dit gerecht nooit meer een andere ketjap willen gebruiken. Is in een maand het target een keer niet gehaald en moet de broekriem worden aangehaald, dan is Ketjap A een alternatief. Dus geen kikkoman saus of zo. Die hoort in de Japanse keuken thuis. Door de aanschaf van deze ketjap heeft u reeds de status van Kokki weten te bereiken. Ook neemt u een zakje (diepvries) blaadjes van de sinaasappelboom, mee, in het jargon daon djeroek poeroet. Probeert u het maar eens bij de balie te vragen. U krijgt een glimlach, want uw uitspraak deugt niet en een zakje blaadjes vol met een heerlijk aroma. Goed om een voorraadje in de vriezer te hebben. De rest van de boodschappen kunt u bij Appie halen.
En dan komt het mooie: in de Indische keuken zijn de hoeveelheden ingredienten nooit vastgelegd. Inderdaad, we doen maar wat. En daarom is het zo lekker.

U doet uw kookschort aan, schenkt een lekker glaasje wijn in en u snijdt een kip volgens de regels der kunst in 10 stukken. U leest het goed. Een kip. Daarin zijn veel soorten en maten beschikbaar. Vriend Theo heeft de ervaring uit het ouderlijk huis dat een kip pas in de keuken komt als de laatste kakel nog na-echoot. Verser kan dus niet. Ik heb geen kippenren in de tuin dus het wordt een beest van zo'n 1200 gram van de poelier. Neem dus geen hormonale opblaaskip van 800 gram. Ik heb ook  goede ervaringen met een scharrelkip van AH. Kip moet een beetje vet zijn, voor de smaak.

U snippert een grote ui van goede kwaliteit . 2 uien mag ook. U kneust of perst 3 tenen knoflook. Professionals malen deze ingredienten fijn in een oelekan (vijzel en een steen) met wat zout. Als ik tijd heb doe ik dit ook, Maar inmiddels kan ik dit met de vlijmscherpe Global ook heel fijn gesnipperd krijgen. Vertel dit overigens niet aan mijn moeder want een Global is tenslotte een Japans mes en dat kan niet goed zijn. In een grote braadpan doet u een scheut zonnebloemolie en hierin fruit u het uien/knoflook mengsel met hieraan toegevoegd ca. 4 eetlepels suiker op hoog vuur. Als het mengsel heerlijk gaat ruiken voegt u hieraan zeker 3 eetlepels sambal oelek toe. Meer mag, maar een halve pot is overdreven. Niet schrikken, de suiker neemt de hitte wat weg. Als de sambal ook begint te borrelen voegt u de stukken kip toe en bakt deze aan door het mengsel in de pan. Let er op dat de zaak niet gaat aanbranden. Vervolgens voegt u een stevige scheut (een koffiekopje) ketjap en 3 kopjes water toe, Blijf roeren en blijf mengen van de kip en zorg dat de kip niet aan de bodem kleeft. Verpulver (ik doe dat met de Global) een kippenbouillonblokje en voeg dit ook toe op het moment dat de vloeistof kookt. Zet dan het vuur laag. Voeg nu 4 blaadjes daon djeroek poeroet toe en zorg dat deze in de vloeistof staan. Laat het geheel een kwartier op middel hoog vuur sudderen en verdeel dan opnieuw de kip door de vloeistof die zich steeds meer als een saus gaat gedragen. Bedruip de kip met deze saus. Opnieuw een kwartier sudderen op middel hoog vuur en dan het vuur heel zacht zetten. En een half uur laten staan. De kip moet gaar zijn maar niet te gaar, want dan valt ie uit elkaar. En de smaak wordt steeds beter naarmate de saus zich langer in kan werken in de kip. Met andere woorden: wilt u vandaag hete kip eten, dan had u deze gisteren klaar moeten maken...

U heeft dan wel een nieuw glaasje wijn verdiend. Was en kook de rijst en stoom deze gaar. In noodgevallen moet u het met snelkookrijst doen. Dan kom ik niet bij u eten. Probeer een keer een zakje Surinaamse rijst. Maak sperzieboontjes schoon en kook ze al dente. Maak wat rauwkost van ijsbergsla en komkommer. Breng de kip op temperatuur als u wilt gaan eten
Proef de saus. Deze moet zoet/heet zijn en ook een heerlijke geur afgeven. Zout is veelal niet nodig. Schep rijst op een bord, doe de groente er bij, een stuk kip en schenk saus over de rijst en de groente. Beetje kroepoek en gebakken uitjes er bij en een glas ijswater, voor de duidelijkheid, die moet ernaast, maken het geheel af. Te weinig saus lost u op door iets ketjap en water toe te voegen tijdens het garen.

De volgende keer moet u wat experimenteren met de hoeveelheden kruiden en vloeistoffen. Mijn ajam pedis is nooit hetzelfde en komt toch altijd op. Ik hoor graag uw reacties.