Mis en place

Een van de erfenissen uit de goede oude studietijd is de kookclub-zonder-naam. Gefundeerd op het AllerHande kookboek komen we niet al te regelmatig, echter de streeftijd is eens per kwartaal, samen met z'n achten om gezamelijk te koken, te eten, wijn te drinken en bij te praten over de zaken die ons leven belangrijk maken. Deze kookclub, maar ook haar leden hebben een volledige evolutie meegemaakt. Zowel qua personen, kookstijl, carriere, gezinssamenstelling, behuizing, de Heilige Koe, en wijnkeuze bijvoorbeeld. Het AH kookboek is, weliswaar beduimeld, vervangen door de Wining& Dining en Bocuse, de AH-wijnen zijn vervangen door grand cru's en 'mooie wijn met een complexe afdronk..' de huizen zijn gegroeid van drie hoog achter naar creaties met een hoog architectonisch gehalte in villawijken. Van acht redelijk van de tongriem gesneden studenten zijn we uitgegroeid tot een club van 16 verschillende typen mensen met eigen mening. Dit geldt voor de jongste van het stel (Wouter, 2 jaar loopt en kletst 5 kwartier in een uur) . Maar ook voor de oudste (Jeroen, 43 jaar, zit en kletst nog meer dan Wouter). En alle goede zaken zoals deze vriendenclub kennen ook een keerzijde in het leven, zoals ernstige ziekten die gelukkig vooral door eigen kracht onder controle zijn, vroeggeboortes met complicaties, eetproblemen, burn-outs, pensioenbreuken, woordenwisselingen, complexe agenda's en niet te vergeten de zuurkoolsoep van 8 jaar geleden... (ik lust pertinent geen zuurkool). Toch zijn er altijd een aantal ingredienten in dit kookgeweld die reeds jaren achtereenvolgens terugkomen. Het koken in de respectievelijke keukens met een glas wijn in de hand. De thema's. Iemand van ons heeft dit ooit verzonnen en de rest conformeert zich hier volledig aan, zij het op eigen wijze. Wij zijn ook de uitvinders van de fusion-keuken. En toch weten wij altijd mooie gerechten op tafel te zetten. Passend bij elkaar. Wonderbaarlijk. Een ander ingredient is dat altijd wel iemand iets vergeet van huis mee te nemen, bij voorkeur een cruciale ingredient. Zoals mascarpone voor de tiramisu. In elk geval iets wat we niet altijd in huis hebbe. Ook memorabel is het feit dat sabayon (zabaglione) in een grijs verleden een keer volledig mislukt is. En deze mededeling komt -ongelogen- elke eetclub terug. Tot groot verdriet van de kok die dit moeilijke gerecht een jaar of 10 geleden in een magnetron wilde klaarmaken. Dit weekend heeft Jaco afgerekend met de sabayon... hij heeft vakkundig een sabayon bereid, au bain marie, mooi schuimend en geurend. Een Michelinster waardig.

Dit weekeinde is mijn pasta negro met ansjovis en broodkruim door de mand gevallen. Na met de Global ruim een kilo verse ansjovis te hebben schoongemaakt (dit doe je je ergste vijand nog niet aan) heb ik het verkeerde besluit genomen de ruggegraatjes niet te verwijderen. Na het aanzetten in de olijfolie met knof, basilicum en peterselie (mmmmm!!!) plofte de ansjovis ineen en vielen ze van de graat tijdens het mengen met de pasta. De smaak en geur van het eindprodukt was fenomenaal, de graatjes waren kloootn. Na het hoofdgerecht heb ik in schaamte de wijnkraan onbeschaamd open gedraaid en met een single malt de avond afgesloten.