Collaborative Close

Reeds enige tijd geniet ik van een leven als huisman, oppasvader, meewerkouder-in-de-peuterspeelzaal en nog een aantal klusjes waarvoor je ruim de tijd moet nemen, gewoon omdat deze activiteiten veel tijd, maar vooral planning vergen. Die vrije tijd komt natuurlijk ergens vandaan. En het is niet eens vrijwillig in mijn schoot geworpen. Er zijn momenten dan denk ik wel met weemoed terug aan lange perioden dat ik tussen de andere leasebakken de A27 afschoof richting The Office . Uitslapen is sinds de verandering van werkkring nog niet aan de orde geweest. Het huishouden staat immers nooit stil. Toch is inmiddels een doorbraak geweest in het proces van wisseling van werkgevers. En daar heb ik behoorlijk tegen op gezien. Een afscheid van een werkgever waar je ook een hele goede tijd hebt gehad is nooit leuk. Maar op een gegeven moment is de koek op. Komt het einde in zicht. Volgt het Coda van een muziekstuk. Is het afscheid nog een administratieve handeling. Een triest gevoel. Zoals gezegd, ik heb vier jaar binnen de muren rondgelopen, veel nieuwe mensen leren kennen, een wereld van financieel begaafde mensen ontmoet, heel veel gelachen, vrienden gemaakt, goede mensen zien verdwijnen, verschillende vormen van management ervaren en naar ik hoop een hele stevige footprint achtergelaten. 3 managers gehad, 3 auto's gehad, 3 keer verhuisd, 3 GSM's versleten, 3 laptops gehad en 3 verschillende functiebenamingen op mijn kaartjes gehad. 3 lijkt een magisch getal.
Op de foto mijn vertrouwde uitzicht op het buro van vriend SJ die het zonder mijn grappen verder moet doen. Het derde teamlid, vriend Mart, moet zijn grappen met de playgirls als desktop bij andere sales uitoefenen. De overige teams en bemensingen zijn in de afgelopen periode van het speelveld verdwenen.

Gelukkig is de nieuwe uitdaging er een van Formaat. In een latere editie zal ik toelichten wat ik bij het bedrijf van ome Larry zal gaan doen. Ik kijk er naar uit en heb er zin in. Nieuwe rondes, nieuwe kansen. De nieuwe werkomgeving voelt goed. De mensen die ik nu reeds ontmoet heb zijn van het slag waar ik me bij thuis voel. Let's rock 'n Roll!

CODA was eigenlijk een heel mooi maar complex schaakspel. Jammer genoeg hanteerden wit en zwart verschillende spelregels. Uiteindelijk is een patstelling ontstaan. Per 1 maart 2006 zal CODA het met 15 jaren werkervaring en een dito hoeveelheid misplaatste grappen minder moeten doen.