Zie de maan schijnt door de bomen

Over een paar dagen word ik 44 jaar. Statistisch gezien ben ik op de helft van mijn leven. Ik heb hier overigens, voor de goede orde, vrede mee. In deze helft heb ik aardig wat leuke dingen mogen doen. En als ik kan voorkomen dat ik mijn laatste levensdagen met bingo en sjoelen moet doorbrengen of verplicht naar de Gouden Kooi moet kijken met lotgenoten, zal ik er alles aan doen om de statistieken te tarten. Vooralsnog houd ik me hiermee weinig bezig. Wetende dat de opbouw nu overgaat in de afbraak van mijn stoffelijk zijn accepteer ik zonder veel problemen dat de marathon binnen de 2 uur 9 minuten nooit op mijn naam zal komen te staan. Ook het uitrijden van de Tour de France binnen de gestelde tijd (25 dagen?) zal niet in een adem met mijn naam worden genoemd. En dit zijn nog maar de opwarmertjes. Wat dacht u van 22 biertjes in 2 uur weghakken? 10 Frikandellen duwen achter elkaar? 10 BigMacs binnen een half uur wegwerken? Almere- Groningen in 58 minuten, zonder van de weg te worden gehaald? Met 30 kilo onzin op je rug 30 kilometer lopen met een gemiddelde van 5 kilometer per uur?

Toch gaat het groeien der jaren niet ongemerkt aan mij voorbij. En daar word ik de laatste dagen iets te veel mee geconfronteerd. Mijn grote vriend Arie (neem dat grote nu maar even letterlijk..) stond naast mij en sprak de legendarische woorden "..jouw haar wordt ook wat dunner, bovenop...". Zonder enige vorm van waarschuwing en gespeend van iedere vorm van tact. Juist van hem had ik hierin wat consideratie verwacht maar nee... Van Mariena krijg ik deze opmerkingen al wat regelmatiger naar mijn hoofd. En ook mijn vaste kapster waar ik al minimaal 10 jaar op de stoel lig meende mijn korte haardracht te moeten wijzigen naar een gedekt model. Ervaringen die ik allemaal een plaats kan geven. Maar deze ongezouten weergave van iets waar ik al jaren mijn hart voor vasthoud... tijd voor actie dus.

Want laten we eerlijk zijn.. zo'n brede scheiding waar ik de slierten haar met vet overheen moet draperen, of de Gerard Joling aanpak (No more bolero's please..) waar andere lichaamsbeharing wordt getransplanteerd (en ik heb goddomme geen borsthaar dus mag u raden waar het dan vandaan moet komen) , dat moet het toch niet gaan worden. Een glimmende bol in het zonlicht van de geopende Saab ("Mijnheer, wilt u een pet opzetten? Uw hoofd verblindt uw medeweggebruikers...Nee? Dan moet u het dak sluiten!") of de Reddingsdienst die met helicopters ons van boord wil halen op zee "wij dachten dat u noodsignalen gaf met uw spiegelende hoofd..". Badend in het zweet werd ik wakker. Uiterste staat van paraatheid.

Met hetzelfde gevoel de eerste keer condooms te halen bij de drogist stapte ik over de drempel bij de Etos. Geen bekenden. Naar de vitaminenrekken. Vroeger had je Davitamon, nu heb je een winkelstelling vol pilletjes en poedertjes. Een mens heeft een boel troep nodig. En ja hoor. Een potje capsules waarop werd verzekerd dat bamboe het haar versterkt en dus in de capsules was ingesloten. Voor een gezonde vacht en een natte neus. Bamboe. Daar maakten we vroeger hengels van. Stoppen ze nu in voedingssupplementen. Contant afrekenen. Voor je het weet weten ze je via de PIN-transactie te vinden. Word ik naast viagra spam ook gespammed met haargroeimiddelen.

Bevend in de auto terug naar huis. Met trillende vingers de eerste capsule "met bronwater..?ach, rode wijn is ook vast goed.." ingenomen. Ik houd u op de hoogte.