Immer gerade aus...

Als je in de Sure Thing naar binnen loopt en je hebt een dikke jas aan, of je zeult met tassen heb je een grote kans dat je iets voelt meebewegen aan je rechterkant, gevolgd door een rauwe kreet van de schipper. Het gaat hier om een klein zwart kastje met 7 knoppen. In dit kastje zit een boel electronica, een kompas en dient om, indien de roerganger geen zin heeft om te roergangen het schip toch in de goede richting te sturen. En als je bij binnenkomst het kastje er af loopt is de kans groot dat naast een weigerachtige roerganger ook de Stuur Otomaat, fonetisch afgekort tot Stoot, ook de pijp aan Maarten geeft. En dat is niet prettig. Het kastje is de autopilot, een ingewikkelde machinerie die het schip perfect op koers weet te houden zonder dat de mens zich er mee bemoeit. Als de bemanning binnen zit en ik moet toch echt plassen, dan druk ik op het knopje 'auto' en de electronica doet de rest. Stuurt ook keurig door als er een dam of dijk in de weg ligt, dat maakt het kastje allemaal niets uit. Befehl ist Befehl. En toch zit er iets macabers aan het kastje. Ten eerste: het stuurt verschrikkelijk goed. Op de plotter, waarmee ik kan zien wat de afgelegde route is geweest, kan iedereen zien wanneer Stoot heeft gestuurd of yours truly. De laatste kijkt altijd vrolijk om zich heen, krabt aan zijn neus en laat het schip loeven en verlijeren dat het een lieve lust is. Het kastje leert zelfs van zijn fouten en stuurt gedurende de tocht steeds nauwkeuriger. Maar het tweede punt, daar gaat het om. Een droom van mij is altijd geweest om een langere zeiltocht in mijn eentje te volbrengen. Vraag me niet waarom. Als gezelligheidsdier past dit niet zo bij mij. Toch heb ik het vorige jacht en dit jacht wel eens alleen een bepaalde afstand gevaren en dit is spannend. Een dergelijke tocht gebruik je namelijk Stoot om te sturen en jij doet de rest. Zeiltjes hijsen, hapje eten, navigeren enzovoort. En op een moment dat je vrolijk neuriend om je heen kijkt realiseer je je dat je een vervelende val zou kunnen maken. Bijvoorbeeld: je dondert van het trapje naar beneden en breekt een been. En op een dergelijk moment vergeet je zelf het kastje tijdens je val van de muur te trekken. Gebeurt altijd behalve deze keer. Dus het ding stuurt door dat het een lieve lust is en jij kunt er niets aan veranderen. En je kunt er ook niet heen om de leiding over te nemen. Of.. nog een erger scenario: tijdens het plassen vanaf het achterdek donder je overboord en je bent niet gezekerd. Komt nooit voor? Herinner je je het trieste geval van de ABN AMRO Two tijdens de Volvo Open Race? Een beroepszeiler valt overboord. Niet gezekerd. Maar stel, je valt overboord en je ziet je trots keurig in rechte koers doorvaren. Zonder jou. Per uur 6 mijl van jou vandaan. Het kastje kent geen genade. Made in England staat er op. Die gaat dus niet spontaan kapot. Made in France of beter, Made in Italy, had je een goede kans gegeven.
En toch is alleen zeilen iets bijzonders. Jij en je schip. Ik betrap mij er op dat ik op dergelijke momenten ongestoord na kan denken en wat voor mij uit neurie . Niemand die zich daar aan ergert op een dergelijk moment of vragen stelt. Of met de boot praat. De Thing heeft een goed luisterend oor. En de specifieke geluiden, krakende wanden en kasjes en tegenwoordig een meedraaiende schroefas vormen een rustgevend antwoord. Maar ook het zoemen van de stuurautomaat geeft, ondanks het bovenstaande een gevoel van rust. Stoot, die beter stuurt dan ikzelf...