Roombeek 10 jaar later

Het voordeel van mijn ambulante status - zo heet dat nou eenmaal- is dat je nog wel eens ergens komt. Deze week kwam het moment dat ik weer eens in Enschede mijn klanten mocht overtuigen van de goede keuze die zij destijds hadden gedaan met de aanschaf van de oplossing welke in mijn aktentas ligt. Altijd weer een genoegen uitgezwaaid te worden door de met emoties overrompelde klant als je de parkeerplaats afrijdt.

Enschede, we hebben er meer dan 10 jaar gewoond in een tijd dat er bepaald nog geen sprake was van bovenmaatse leasebakken van een paar modale jaarsalarissen. Integendeel: op de foto staat mijn eerste studentenflat waar beneden nog net de ingang is te zien van de kelderboxen waar het rijwiel gestald werd, indien er nog sprake was van een rijwiel. Die dingen werden regelmatig zonder mijn toestemming ingezet door andere studenten die geen zin hadden om naar huis te lopen. Ik besloot een ijsje te kopen bij Talamini, de italiaanse ijswinkel waar je nog steeds kunt kiezen uit 30 soorten ijs. Er komt een dag, dan neem ik ze gewoon allemaal. En dan komt de situatie dat je je realiseert dat bepaalde zaken toch zijn veranderd in de 20 jaar dat we niet meer in Enschede wonen. Ik nam het onzalige besluit in de parkeergarage bij het Station, wat overigens niet veel veranderd was, mijn grote Duitse stationcar te parkeren. Vroeger met de Eend (Citroen 2CV6 Club) was dat een eitje, nu bleken de bochten wat ingekort want het inparkeren was een beproeving op zich. Gelukkig zitten er sensoren in de bumper die mij helpen, maar na het uitstappen waarbij de Machtige Torso het een en ander er niet makkelijker op maakte kwam ik er ook achter dat de parkeerplaatsen versmald en ingekort waren. Vroeger waren dingen toch anders. En goedkoper, maar dat is een andere discussie.

3 ijsbolletjes later keek ik eens goed om me heen. De winkels die ik mij herinnerde zijn veranderd in coffeeshops, telefoonwinkels, tattooshops, laten we het anders zeggen, vroeger had ik geen geld om te winkelen, nu vond ik geen passende winkels om de cash-flow aan te passen. De kroegen daartegen waren wel weer bekend, maar mijn vaste plekken aan de bar werden ingenomen door studenten die een andere kijk op de wereld lijken te hebben dan ikzelf. De generatiekloof werd voelbaar. De juwelier waar ik vroeger kwijlend door het raam naar binnen gluurde en in gedachten de Rolex en Ebel om mijn pols kon doen was ook iets van de aantrekkingskracht kwijtgeraakt. Ik voelde me ongemakkelijk in mijn italiaanse pak en schoenen, dus terug naar de parkeergarage.

10 keer steken later eindelijk door de smalle uitgang het drukke verkeer weer in. En omdat ik niet in de file wilde staan, besloot ik de route door Enschede Noord te nemen, precies langs mijn eerste flat die ik deelde met nog steeds mijn goede vrienden De Snor en Mr. B.

De Flat, die nu de Jeker heet stond aan de rand van de wijk Roombeek, waar 10 jaar geleden de SE Fireworks opslag is ontploft en de wijk was daarbij volledig weggeveegd. Roombeek was de wijk waar ik altijd op de fiets (als ik die nog had) doorheen reed om in het Centrum te komen. Een raar gevoel om met de auto door een gebied te komen waar verschrikkelijke dingen zijn gebeurd. De Deurningerstraat op en dan zie je rechts iets wat je niet kunt plaatsen. En dat is een harde confrontatie. Het beeld klopte niet meer met mijn herinneringen en dat gaf mij een onbehaaglijk gevoel. De oude huizen waren vervangen door moderne woningen, een Finexwijk in een oude stad. Het was licht, ruim en comfortabel opgezet. Een stuk Almere in het arbeidersgebied Roombeek. De wegen klopten niet meer, terwijl de navigatie aangaf dat het allemaal wel klopte. De sportwinkel waar ik mijn eerste Kahru loopschoenen heb laten aanmeten: verdwenen. Letterlijk weggevaagd. Ik werd er stil van. Als het een platgebombardeerde wijk was geweest, had ik er iets mee kunnen doen. Nu was ik even de weg kwijt. Er stonden gewoon nieuwe huizen die er niet hoorden. Wat moeten de bewoners een afschuwelijke tijd hebben meegemaakt. Dit komt ook nooit meer goed tussen de oren.

Ik heb de foto's van de Jeker snel genomen, herkende de oude flat ook haast niet meer terug, deze was netjes opgeknapt en de flats heten nu ook appartementen heb ik begrepen. Locaties waar de oude 3 zitsbanken niet meer over de balkonrand naar beneden werden gegooid. Ik wilde weg, Enschede uit. En dat gevoel was nieuw. Er was teveel veranderd voor mij.

Ga ik Enschede mijden in de toekomst? Nee, ik heb er teveel leuke dingen meegemaakt en wil veel dingen herbeleven. Ik had misschien vaker in de stad moeten komen om de veranderingen in mijn tempo mee te maken. Toch is er iets specifieks blijven bestaan. De Talamini 10 ijsjeskaart. Moesten we vroeger voor sparen. Bij wederhelft M was deze kaart een niet onbekend fenomeen. En de Kaart is gelukkig gebleven. 10 ijsjes zijn tenslotte 30 bolletjes. Ik had het kunnen doen....