Dit is de Spin Sebastiaan

Gaat u er eens goed voor zitten. Wie past niet in het rijtje thuis? Een mug, een wesp en een spin? Heel goed . De Spin. En weet u waarom..? Een Spin is een achtpotige en de rest zijn insecten. So What, Who Cares, hoor ik u denken. Nu komt het. Derhalve is een spin een Beschermde Diersoort. Ja, u leest dit goed. En ik mag - ik herhaal- ik mag geen spinnen doden en dat mag u ook niet, u begaat dan een overtreding. Indien u mij niet gelooft adviseer ik u eens te googlen op Verdelging Spinnen. Weest verbaasd wat u aantreft.
Hoe kom ik hierbij? Welnu, de warme winter heeft er voor gezorgd dat de Sure Thing een Walhalla voor Spinnen is geworden. En dan praat ik niet over slechts een beperkt aantal Zeegaande Spinnen, maar over minimaal 300 zillion exemplaren, dus maal 8 zijn dat 2400 zillion poten!!! En als Gehoorzame Nederlander spuit ik niet met DDT of Zyclon B mijn schip vol om verstekelingen het hoofd te bieden. Neen, ook ik pak de ragebol en vang daarmee spinnen om ze terug te zetten in het gras. Want dat moeten u en ik doen. En bij voorkeur stuk voor stuk. Inmiddels zit mijn jacht zo vol met spinnen dat zonder onze aanwezigheid het schip in staat moet zijn naar de Azoren te zeilen. Het stuurwiel, hier op de foto draaide vlijtig rondjes door de inzet van een peloton spinnen. Bij het aan boord komen moet ik mij een weg banen door de vele spinnewebben waarin de volgevreten verstekelingen met het wetboek in de hand mij minzaam toelachen. "Wij zijn beschermd... pas op of Greenpeace gaat je aan de ketting leggen..". De jonge spin-aanwas loopt in golven door het fraaie gangboord.
Voor de Schipper was dit weekeinde de maat vol. Burgerlijk ongehoorzaam is het Credo. Ik wil de Macht terug. "They want First Blood. ..(vrij naar Rambo)". De hogedrukspuit werd aangesloten op de drinkwaterleiding. Als je de overtreding ingaat, dan ook maar de full monty. Drinkwater om spinnen te verdelgen. 120 bar waterdruk en de nesten onder de potdeksels zullen nooit meer uitkomen. De Spinnen-in-de-Rechten zijn als volgende aan de beurt. Dat zijn potentieel gevaarlijke spinnen. En weldoorvoed. De spuit er op. Wie niet wil verhuizen moet maar voelen. Toch goed de steiger in de gaten houden; voor je het weet heb je Martin Gauss of de milieupolitie achter je aan. Het frist er aardig van op en ik krijg de smaak te pakken. Weet u hoe ver een spin kan vliegen? Zet er maar eens de spuit op! Als God 8 poten heeft heb ik mijn toekomst in het hiernamaals geen goed gedaan. De Spinnen-genocyde is er een van formaat geweest. Daar was Saddam Hoessein een kleine jongen bij. En om het verhaal met een goed dessert te beeindigen: de spuit met insectenverdelger er op. Het zwaarste wat te krijgen is. En niet voor spin-verdelging ingezet mag worden (echt waar!) De fles met zo'n kruis en een kinderveilige sluiting. Ik vroeg naar een fles met een doodshoofdje er op maar die had de drogist niet. Of afvalwater uit een kerncentrale. "Nee mijnheer, u mag geen spinnen verdelgen!"Alle touwwerk en de zeilhuiken de volle lading. Nunc aut Nunquam. En nog maar een keer.
Na dit vertoon van macht is het goed slapen aan boord. De spinnen zullen weten wie hier de baas is. Er is maar een schipper en dat ben ik.

De volgende ochtend stap ik via de kajuitingang in de kuip. Het eerste wat ik uit mijn ogen wrijf is het web wat voor de ingang de afgelopen nacht is geweven... 

To BBQ or not to BBQ - That's the question

Barbecuen is een ingewikkelde manier om gemarineerd vlees eetbaar te maken in de buitenlucht. Eigenlijk heb ik een ongelooflijke hekel aan barbecuen. Niet dat het resultaat mij niet aanstaat; integendeel. Een goed geroosterd stuk vlees met een mooi glas rood erbij , daar gaan de pretoogjes wel van glimmen en kan de broekriem wat losser worden gezet. En niet getreurd, als het bakken wat te lang heeft geduurd, dan kunnen we de Van Bommels weer gereed maken voor een volgende 2000 kilometer wandelen door het stuk vlees onder de zool te spijkeren. Nee het gedoe er om heen. Aansteken, wapperen, wachten op grijze kooltjes, schoonmaken van het rooster, noem maar op... Ooit is de traditie ontstaan dat op mijn verjaardag, zijnde 1 januari, het Barbecue-seizoen wordt geopend. Nee, dat is niet raar. Als je het vuur maar hoog genoeg opstookt smelten de sneeuwvlokken gewoon voordat ze op het vlees vallen. En ook aan de vleestraditie kan niet worden gesleuteld. Mijn achtergrond verraadt het al: het moet saté zijn, met saté-saus en groentes voor de vitamines. Tenslotte wil je het jaar goed beginnen. Dat begint al met het rijgen van ca. 200 saté-stokjes met eigen gemarineerd saté-vlees op oudejaarsavond. Gaat elk jaar sneller. Een tip van de sluier: een belangrijk ingredient van de marinade is knoflook. De rest blijft geheim. Maar nog belangrijker is het werk van de Kokki. En dat is een van de gasten die meende te komen om mijn wijnvoorraad te doen slinken echter letterlijk van een koude kermis thuis komt. En dat voor de komst nog niet wist! Haha! 200 stokjes draaien boven een houtskoolvuurtje terwijl de sneeuwvlokken om je heen neerdalen. Gelukkig groeien de kinderen inmiddels op zodat de rolverdeling kan worden aangepast- mooi woord hier: -rolverdeling- oftewel stokjes rollen. Ook hier overdrijf ik niet. Dit frisse ritueel wordt al minimaal 10 jaar toegepast. Ik heb al begrepen dat, mochten wij ooit besluiten met oud-en-nieuw ons in het buitenland te begeven we de sleutel gewoon onder de mat kunnen verstoppen en de gemarineerde sateetjes in de koelkast klaar kunnen leggen. De rest vindt zijn eigen weg wel.

Afgelopen weekend waren echter de festiviteiten weer volop aanwezig. Dochter Iris vierde haar verjaardag en nichtje Nina werd 1 jaar. Daar moet op gebarbecued worden! En zo repeteerde het vaste ritueel tijdens verjaardagen zich opnieuw. 1 keer thuis en 1 keer in het Sonsbeekpark waar de veldkeuken gewoon werd opgebouwd. We zijn voor geen kleintje vervaard tenslotte. 2 dagen sateetjes achter elkaar en niet te vergeten chicken wings. Het leven is een groot feest. September is zoonlief jarig. Ik kan niet wachten. Morgen gaan we weer Atkins-en. 

Loyly in de SureThing

De oplettende kijker zal bakboord achter een eigenaardig roestvaststalen paddestoeltje vinden op de Sure Thing. Voor alle duidelijkheid: dit is geen satellietschotel voor het onvermijdelijke RTL4 programma aanbod. Neen, dit is de afsluitbare schoorsteen van het verwarmingssysteem van de Thing, een nieuwe aanwinst die sinds februari dit jaar deel uit maakt van de technische inventaris. In het kader van de tropische temperaturen van afgelopen week leek mij dit een passend onderwerp voor deze blog. Immers, het bewijs is opnieuw geleverd: indien er een kachel aanwezig is, zal de buitentemperatuur aangenaam hoog zijn. Is het u niet opgevallen dat afgelopen winter ronduit een zachte winter was? Februari in een t-shirt in de achtertuin? Welnu, houd rustig rekening met een totale klimaatverandering. Vreemd is overigens dat de regen bleef vallen ondanks de aanschaf van gore-tex zeilkleding. De vorige zomer was een frisse zomer. En de oorzaak is niet moeilijk aan te wijzen. Wij hadden nog geen kachel. Haha! maar nu wel. En wat voor een! Via het Marktplaats geweld hebben we een Wallas 3200 heteluchtkachel weten te bemachtigen. Loopt op petroleum en grote ventilatoren blazen de hete lucht in de kajuit en de achterkajuit waar de Schipper en Schipster de echtelijke sponde hebben geconfigureerd. Kenners weten dat de Schipster graag een aangename temperatuur als omgeving wil hebben dus de kachel is ruim gedimensioneerd. Maar nu komt het aardige. Ik heb geen idee of de kachel in staat is de kajuit tot op sauna temperaturen op te warmen. De zon wist het afgelopen week tot 34 graden te brengen in de voorpiek en de kajuit, nu is de beurt aan de Wallas dacht ik zo. Sinds de kachel ready-to-go is hebben we geen ijsberen mogen begroeten. Dus de ultieme test moeet wachten tot de winter.
De installatie van de kachel heeft mijn gang naar de Hemel hierna overigens tot een twijfelachtige reis terug weten te brengen. De aanschaf van koppelstukken en overige appendages waren net zo duur als de hele kachel, dus de leverancier heb ik heel wat nare eigenschappen toegewenst, maar het wringen in bochten om alles op zijn plaats te krijgen heeft nogal wat kernachtige uitspraken ontlokt die niet goed zijn voor mijn eeuwige ziel. En voor mijn rug. Je moet wat over hebben voor wat warmte in de kajuit. En het kost ook behoorlijk wat ruimte. Een kledingkast is nu een stookhok. En de geisoleerde heteluchtleidingen nemen een halve bakskist in gebruik. U mag raden wie straks zijn spullen op de kant mag laten staan, omdat er geen ruimte meer is.

Maar het ergste van alles was het boren van het gat waardoor de paddestoel-schoorsteen moest worden gemonteerd. Ik moest met een cirkelboor een gat van 75mm doorsnee boren door.... het teak dek wat door timmerman Huub zo mooi is gelegd. En door het polyester natuurlijk. Sidderend hebben we wel 10 keer nagemeten of de locatie klopte. Met trillende handen werd het centreergat geboord. Het klopte allemaal. Na 5 minuten boren met een gloeiend hete boor viel het stuk teak met polyester (totale dikte: 16 mm) naar binnen. Het is volbracht. Opa Nico kan trots op mij zijn en op zijn cirkelboor.

(Loyly is overigens opgieten van vloeistof op de kachel in een sauna waarbij de een of andere gek met handdoeken gaat zwaaien om de warmte te verdelen...)