IJsberen met mutsen

Even in de haven bootje wezen kijken. Thuis was het 3 graden, hoe verder ik richting IJsselmeer reed, hoe kouder het was. Even later begreep ik waarom. Op het water lag een dun laagje ijs en de wind scheerde over het ijs en koelde af tot het vriespunt. Windchill factor zeget het Grote Boek. Stervenskoud, zeg ik gewoon zelf. Niemand op de haven, je moet wel gek zijn om hier rond te lopen. Mijn gehavende hoofd vond de koude wel weer lekker, onder een dikke laag vaseline creme. Gaat al weer een heel stuk beter. Ik had mijn hele lichaam in moeten smeren met de creme denk ik op zo'n koud moment. De steigers maken een zingend en krakend geluid als ik richting Sure Thing loop. Daar ligt mijn trots aan heel veel lijnen in een dunne laag ijs. Een snelle inspectie levert op dat alles er goed uit ziet. Als ik aan boord stap hoor ik teveel gekraak en besluit terug te gaan naar de steiger. Het mooie dek is groen en erg vies. De Zodiac ligt onder het dekkleed, klaar om gejat te worden. Maar niemand wil een Zodiac 200 hebben. Veel te klein. De electronische windvaan en windsnelheidsmeter moeten dit jaar wel aangesloten worden. De GPS antenne moet afgetaped worden, een nieuwe grootschoot komt er ook en de lieren gaan dit jaar uit elkaar. En de navigatieverlichting sluit ik dit jaar ook aan.Door de vorst gaan de spinnen in de mast vast wel dood. Alle nadelen hebben dus ook goede kanten.
Ik geef Thing een klopje op de hekstoel. Mijn ring tikt op het RVS en ze geeft een stevige 'ting' terug. Ze ligt er trots bij, ondanks het feit dat het cosmetische deel even verwaarloosd is. Ze weet dat ze een van de mooiste jachten in de haven is. De Breehorn 37 die ook aan de steiger ligt, voor zij die mij kennen weten dat dit mijn ultieme jacht is, is stevig en warm verpakt in een maatkostuum-dekkleed ter waarde van een klein kajuitzeiljacht. Mijn SureThing heeft dat niet nodig. Het is pas koud als ijsberen mutsen dragen, houd ik mijn kinderen voor als ze klagen over de kou. Ik heb een nieuwe: Het is pas koud als de Sure Thing een maatdekkleed nodig heeft.
Ik trek mijn sjaal over mijn oren en haast mij naar de warme auto..

Collaborative Close

Reeds enige tijd geniet ik van een leven als huisman, oppasvader, meewerkouder-in-de-peuterspeelzaal en nog een aantal klusjes waarvoor je ruim de tijd moet nemen, gewoon omdat deze activiteiten veel tijd, maar vooral planning vergen. Die vrije tijd komt natuurlijk ergens vandaan. En het is niet eens vrijwillig in mijn schoot geworpen. Er zijn momenten dan denk ik wel met weemoed terug aan lange perioden dat ik tussen de andere leasebakken de A27 afschoof richting The Office . Uitslapen is sinds de verandering van werkkring nog niet aan de orde geweest. Het huishouden staat immers nooit stil. Toch is inmiddels een doorbraak geweest in het proces van wisseling van werkgevers. En daar heb ik behoorlijk tegen op gezien. Een afscheid van een werkgever waar je ook een hele goede tijd hebt gehad is nooit leuk. Maar op een gegeven moment is de koek op. Komt het einde in zicht. Volgt het Coda van een muziekstuk. Is het afscheid nog een administratieve handeling. Een triest gevoel. Zoals gezegd, ik heb vier jaar binnen de muren rondgelopen, veel nieuwe mensen leren kennen, een wereld van financieel begaafde mensen ontmoet, heel veel gelachen, vrienden gemaakt, goede mensen zien verdwijnen, verschillende vormen van management ervaren en naar ik hoop een hele stevige footprint achtergelaten. 3 managers gehad, 3 auto's gehad, 3 keer verhuisd, 3 GSM's versleten, 3 laptops gehad en 3 verschillende functiebenamingen op mijn kaartjes gehad. 3 lijkt een magisch getal.
Op de foto mijn vertrouwde uitzicht op het buro van vriend SJ die het zonder mijn grappen verder moet doen. Het derde teamlid, vriend Mart, moet zijn grappen met de playgirls als desktop bij andere sales uitoefenen. De overige teams en bemensingen zijn in de afgelopen periode van het speelveld verdwenen.

Gelukkig is de nieuwe uitdaging er een van Formaat. In een latere editie zal ik toelichten wat ik bij het bedrijf van ome Larry zal gaan doen. Ik kijk er naar uit en heb er zin in. Nieuwe rondes, nieuwe kansen. De nieuwe werkomgeving voelt goed. De mensen die ik nu reeds ontmoet heb zijn van het slag waar ik me bij thuis voel. Let's rock 'n Roll!

CODA was eigenlijk een heel mooi maar complex schaakspel. Jammer genoeg hanteerden wit en zwart verschillende spelregels. Uiteindelijk is een patstelling ontstaan. Per 1 maart 2006 zal CODA het met 15 jaren werkervaring en een dito hoeveelheid misplaatste grappen minder moeten doen.

Een gezicht van oude lappen

Mijn vader hanteerde deze kreet als iemand op zijn neus keek, dom keek, beschaamd opkeek of erger. Vandaag kan ik daar een voorbeeld aan toevoegen. En dan gaat het om mijn eigen hoofd. Of het een allergie is, een reactie op de kids of een gebrek aan rosé op het teak dek van de Sure Thing- ik weet het niet. Wel weet ik dat mijn gezicht gezwollen is, overdekt met kleine bultjes, gloeit en trekt al ik een raar gezicht trek. En dat laatste komt nog wel eens voor. Zelfs de dokter wist niet wat het was en kwam met hele nare ziektes op de proppen die veroorzaakt worden door WC-brillen, zeiden we vroeger of stress. Ter geruststelling kreeg ik een antihistamine mee en als klap op de vuurpijl een potje zinkzalf. Zinkzalf is grijswit en dof en trekt niet in de huid. Met andere woorden.. het blijft gewoon zitten en droogt wit op op de huid. Als een Popov zat ik aan tijdens de avonddis. De prikkende blik van Iris ten spijt. Het hielp overigens wel maar na het badderen van de spruiten heb ik besloten de clownuitrusting te verwijderen. Dat viel niet mee. Ik hoop wel dat het snel verdwijnt. En mijn familie ook. Diep in mijn hart weet ik dat ik bezig ben te ontgiften van mijn huidige werkgever waar ik binnenkort niet meer werk. Jarenlange druk, achterkamertjespolitiek en een slecht leefklimaat eisen hun tol. En dat moet er uit. Pas dan kan ik echt afscheid nemen. En een nieuwe stap zetten. En de huid is een visitekaartje van het lichaam. Nou, dan moet er heel wat gebeuren. Met dat in gedachten en de wetenschap dat ik op de goede weg ben smeer ik nog maar wat zalf op het geteisterde gelaat

Mis en place

Een van de erfenissen uit de goede oude studietijd is de kookclub-zonder-naam. Gefundeerd op het AllerHande kookboek komen we niet al te regelmatig, echter de streeftijd is eens per kwartaal, samen met z'n achten om gezamelijk te koken, te eten, wijn te drinken en bij te praten over de zaken die ons leven belangrijk maken. Deze kookclub, maar ook haar leden hebben een volledige evolutie meegemaakt. Zowel qua personen, kookstijl, carriere, gezinssamenstelling, behuizing, de Heilige Koe, en wijnkeuze bijvoorbeeld. Het AH kookboek is, weliswaar beduimeld, vervangen door de Wining& Dining en Bocuse, de AH-wijnen zijn vervangen door grand cru's en 'mooie wijn met een complexe afdronk..' de huizen zijn gegroeid van drie hoog achter naar creaties met een hoog architectonisch gehalte in villawijken. Van acht redelijk van de tongriem gesneden studenten zijn we uitgegroeid tot een club van 16 verschillende typen mensen met eigen mening. Dit geldt voor de jongste van het stel (Wouter, 2 jaar loopt en kletst 5 kwartier in een uur) . Maar ook voor de oudste (Jeroen, 43 jaar, zit en kletst nog meer dan Wouter). En alle goede zaken zoals deze vriendenclub kennen ook een keerzijde in het leven, zoals ernstige ziekten die gelukkig vooral door eigen kracht onder controle zijn, vroeggeboortes met complicaties, eetproblemen, burn-outs, pensioenbreuken, woordenwisselingen, complexe agenda's en niet te vergeten de zuurkoolsoep van 8 jaar geleden... (ik lust pertinent geen zuurkool). Toch zijn er altijd een aantal ingredienten in dit kookgeweld die reeds jaren achtereenvolgens terugkomen. Het koken in de respectievelijke keukens met een glas wijn in de hand. De thema's. Iemand van ons heeft dit ooit verzonnen en de rest conformeert zich hier volledig aan, zij het op eigen wijze. Wij zijn ook de uitvinders van de fusion-keuken. En toch weten wij altijd mooie gerechten op tafel te zetten. Passend bij elkaar. Wonderbaarlijk. Een ander ingredient is dat altijd wel iemand iets vergeet van huis mee te nemen, bij voorkeur een cruciale ingredient. Zoals mascarpone voor de tiramisu. In elk geval iets wat we niet altijd in huis hebbe. Ook memorabel is het feit dat sabayon (zabaglione) in een grijs verleden een keer volledig mislukt is. En deze mededeling komt -ongelogen- elke eetclub terug. Tot groot verdriet van de kok die dit moeilijke gerecht een jaar of 10 geleden in een magnetron wilde klaarmaken. Dit weekend heeft Jaco afgerekend met de sabayon... hij heeft vakkundig een sabayon bereid, au bain marie, mooi schuimend en geurend. Een Michelinster waardig.

Dit weekeinde is mijn pasta negro met ansjovis en broodkruim door de mand gevallen. Na met de Global ruim een kilo verse ansjovis te hebben schoongemaakt (dit doe je je ergste vijand nog niet aan) heb ik het verkeerde besluit genomen de ruggegraatjes niet te verwijderen. Na het aanzetten in de olijfolie met knof, basilicum en peterselie (mmmmm!!!) plofte de ansjovis ineen en vielen ze van de graat tijdens het mengen met de pasta. De smaak en geur van het eindprodukt was fenomenaal, de graatjes waren kloootn. Na het hoofdgerecht heb ik in schaamte de wijnkraan onbeschaamd open gedraaid en met een single malt de avond afgesloten.

Een regenachtige glimlach

Gisteren was ik even op doorreis in de Goede Plaats Driebergen. Ik had een afspraak in een restaurantje en was een kwartiertje te vroeg duss.. ik heb eindelijk eens een bezoek gebracht aan de audio-zaak in Driebergen. Kom er al vele jaren langs maar ja... ben nooit alleen. En de sceptische opmerkingen van mijn levensgenoten nodigen niet uit voor een ontspannen bezoek aan dergelijke zaken. Vriend Bas, woonachtig in Driebergen heeft al eens gewaarschuwd dat voor deze zaak hoge creditcardlimieten moeten worden bekokstoofd bij de bank.
Het is voor een echte audiofiel de moeite waard dit zaakje een bezoek te brengen. De eigenaar is een duidelijke liefhebber die ruim de tijd wil nemen als je echt geinteresseerd bent. En na een korte periode geeft hij flink tegengas tegen aankooppaleizen als MediaMarkt en dergelijke. Ik knikte. Een man naar mijn hart. Stiekem ben ik een beetje aan het kijken naar een CD-loopwerk (Mariena mag het niet weten, dan moet ik zoveel uitleggen) en de man wist precies wat ik zocht. Nee die had hij niet op voorraad- iedereen wil Dolby Surround. Had ik dat niet? Interessant. Wat had ik wel? Een PLATENSPELER van Linn? Held. Ik mocht zijn dochter huwen bij wijze van spreken. Zijn dag was goed en mijn dag was goed. Deelgenoten op een eenzame reis. Samen hoogtevrees en toch een zwarte piste naar beneden. Koffie? Graag een volgende keer. Ik was al een kwartier te laat voor mijn afspraak... 

Lulboek

Eigenlijk doen we net alsof een weblog iets heel speciaals is en iets van deze tijd. Niets is minder waar. De oorsprong van het weblog wijt ik toe aan het oorspronkelijke logboek wat op schepen wordt gebruikt. En dan kunnen we heel ver terug gaan. Was Columbus aangewezen op het gebruik van zonnehoogtes en zijn zandlopers en het slaan van glazen; de evolutie en technologische ontwikkeling heeft gezorgd dat het echte logboek inmiddes is uitgegroeid tot een memorycard met exacte posities per tijdseenheid. Toch houden serieuze schippers op papier de positie, weersomstandigheden, golfhoogtes, wachtschema, proviandering en meer zinnige zaken in hun logboek bij. Mocht de schipper tijdens het plassen over de verschansing het schip verlaten op onvrijwillige wijze, dan kunnen de reddingswerkers vaststellen waar het een en ander heeft plaatsgevonden en wanneer de haaien zich tegoed hebben kunnen doen aan hun voorgerecht.
Voor dit weblog hield ik trouw een logboek bij op onze Sure Thing. Alleen deed ik dit op dezelfde wijze als mijn vader op zijn Nieuwe Sorgh zijn logboek nog altijd bijhoudt. Een Lulboek dus. Niks geen posities en weersgegevens, de goede kijker ziet op deze onduidelijke foto dat de Thing is voorzien van een GPS met een enorm geheugen en plotfunctie gekoppeld aan een laptop en een weerstation met een historiefunctie. In onze lulboeken staan zaken die we die dagen hebben uitgevoerd. Van revisie van de keerkoppeling tot het drinkgelag met vrienden in de haven. Een vast onderwerp is de scheepskost van de dag. Oftewel: we gaan toch niet te vaak heel erg gezond eten... toch? En hoeveel het liggeld in de haven is geweest. En vooral: in 1980 was het liggeld in Hoorn 4 gulden 75. En nu is het 15 euro waarbij er wel beschikking is over stroom (max 8 A voor 1 euro per KWh). Want zover gaan de logboeken van de Nieuwe Sorgh wel terug. Wij hebben de lulboeken van de Tonneau en de Blue Dane ook netjes bijgehouden. Dus voldoende proza voor een jaar of 10. Wel bijzonder is dat tijdens het nalezen van de lulboeken de situaties weer scherp op het netvlies staan. Haast beter dan foto's.
Op de foto is het schrift met het blauwe kaft het logboek van 2005. Een schrift ja, geen laptop. Columbus had ook geen laptop. 

Gij zult de stilte niet verstoren

Als je wat meer tijd hebt kun je je ook bezig houden met ondergestofte zaken die in het huis zijn blijven liggen. In Huize ZeeWier zijn dat er nogal wat. Echter naast de verplichte huishoudelijke klussen zijn ook zaken blijven liggen die door de komst van Kiddo’s en andere Indrukwekkende Gebeurtenissen zijn onder gesneeuwd. Een van die zaken is mijn passie voor audio-apparatuur. Vandaag verwen ik mijzelf met een uurtje spelen met de knoppen. Rut is boven de kamer van zijn zus overhoop aan het halen – let it go.
Audiofielen zijn vreemde vogels. Op zoek naar het ultieme geluid waarbij termen vallen als openheid, transparantie, plaatsing van instrumenten en zo voort. Zonder een spier op hun gezicht te vertrekken. Sommigen gaan zo ver dat ze investeren in de apparatuur tot een waarde waarvoor ze het muziekinstrument met gemak hadden kunnen aanschaffen. Ik ben hier serieus. Ik heb audioapparatuur gezien, maar vooral gehoord, ter waarde van mijn ultieme droomzeiljacht. Plus de kosten van een paar tanks dieselolie. Daarop luister je ook niet naar Borsato uiteraard. Die wil je niet in je woonkamer hebben, toch? Nee dan luister je naar de echte meesters zoals Miles Davis. Bij voorkeur van vanaf vinyl. Ik stop hier met het uitspreken van mijn voorkeur voor vinyl. De laatste lezer(es) van dit weblog wil ik niet wegsturen.

Van mijn kameraad Hans, inderdaad een echte audiofiel – houdt niet van zeilen dus investeert hij in audio-apparatuur, heb ik een keer een heel mooi geschenk ontvangen. Het is een klein aluminium apparaatje met 2 cinch plugjes en een schakelaar. Die sluit je aan op je apparatuur, 35 secondes gepiep en gefluit en de installatie is schoongeblazen, vrij van verdwaalde magnetische velden. Een dramatisch verschil. Het apparaatje, genaamd de Exorcist gaat terug in haar doosje en Miles Davis (the masterpiece) gaat in de CD-speler, de sprookjes CD verdwijnt in haar doosje. Alles wat stoort gaat uit, stoelen opzij. Cappucino in de hand en luisteren naar het schitterende Blue in Green van de Meester. Op ware sterkte. En daarna naar Donald Fagen The Nightfly en tenslotte enkele opnames van Joe Jackson , inderdaad, vanaf vinyl.

Mijn zoon vraagt of het wat zachter kan... 

$AAB

Vanmiddag kwam het verlossende telefoontje van de $aab -dokter: de patient is genezen, kom haar maar halen en neem uw gevulde ouwe sok maar mee. Met gierende banden reden we naar het herstellingsoord voor Zieke Saabs in Naarden. En in de druilerige regen stond ze daar mooi te wezen. En te glimmen, de dokter had haar volledig laten poetsen en schoonzuigen. De reparatie was dermate duur dat 1 bankpas onvoldoende was. Maar na even slikken c.q pinnen was de dame weer van ons. Met een gereviseerd hart. Feitelijk een hele grote beurt met distributieriem en alles wat daar bij hoort. Met trillende vingers draaide ik de sleutel om en de viercilinder kwam zoemend tot leven. Wat een prachtig geluid. Mooier dan het was. Gelijkmatig, rustig, laag toerental. Het kon niet op. Hoe hebben we het al die tijd kunnen uithouden met de vreemde geluiden. De boordcomputer geeft aan dat het verbruik aanzienlijk is afgenomen. Ze was echt ziek dus.
Ik heb genoten van de tocht terug naar Almere. De Chef Werkplaats heeft gezegd dat ze zo nu en dan even op haar donder moet hebben. Tenslotte heeft ze meer dan 160 paarden trappelend onder de motorkap. Op de snelweg. Even intrappen. De kick-down schakelt de bak een stapje terug. Het zoemen wordt gebrom en de Saab spuit weg. Waarom regent het en kan de kap niet open? De boordcomputer geeft aan dat het huidige verbruik goed is voor veel airmiles bij de shellpomp. Dus weer terug naar cabrio-speed. Als ik thuis ben ben ik even de reparatiekosten vergeten.... 

Breakie breakie ...

Binnen onze zeilvereniging de Blocq van Kuffeler (www.blocq.nl) wordt een cursus door Meester Geert gegeven aan belangstellenden die op willen gaan voor de zendvergunning N. En na jaren illegaal zendertjes te hebben gebouwd tot ergernis van mijn ouders en buren gaan we nu dan maar eens serieus aan de bak. In een uiterst grijs verleden heb ik mij schuldig gemaakt aan het volgen van het eerste jaar HTS Computertechniek waarbij de theorie en de praktijk op een minder aangename manier tot mij werd gebracht. Met overigens een laag rendement gezien de studieresultaten. Meester Geert regeert en doceert met ijzeren hand en in een hoog tempo. En dat bij temperaturen rond de 2 graden celsius, oplopend tot een graad of 10 om 12.00 uur. Afstemkringen, filters, Wet van Ohm, versterkingsfactoren, impedanties en niet te vergeten de vierde wet van Kirchhoff: daar waar het rookt op de printplaat loopt de meeste stroom. Alles komt weer naar boven.

Het mooiste tijdens de cursus is de eigenbouw van een eenvoudige 0V0 rechtuitontvanger. Meester Geert heeft hiervoor een bouwpakket samengesteld bestaande uit een handjevol passieve componenten tegen dumpprijzen (heel belangrijk voor eigenaren van kapitale zeiljachten in onze haven...) en prachtige houten werkbordjes, draaiknoppen en PVC pijpjes waarop de spoelen worden gewikkeld. Daar was ik vroeger nogal wat minder nauwkeurig in. In een uurtje had ik de ontvanger provisorisch in elkaar gezet, een lange buitenantenne en een goede aardverbinding deden de rest. "Hallo Bandoeng... hier Radio Kootwijk..." ging weer voor mij leven. Ik kreeg het er warm van. Hiervoor wilde ik vroeger de techniek in. Radio Kootwijk en de Communicator (Radio Veronica) kwamen weer in mijn geheugen naar boven. Een absoluut woord van waardering en dank aan het adres van Meester Geert (PA7ZEE) en zijn secondanten Lex (PE1CVJ) en Hans (PA1JF).

Svenska Aeroplan Aktie Bolaget (SAAB)

De Saab Cabriolet staat bij de Saab-dokter. Black Sludge, vergelijkbaar met een menselijk hartinfarct maar dan voor sludge in de motorolie zorgt er voor dat de smering in de motor afneemt en hier en daar helemaal niet meer gebeurt. De gevolgen zijn dan niet te overzien. Lagers en tandwielen draaien in korte tijd volledig kapot. We waren helaas te laat met een olie/bloedtransfusie. Dus de schade in het 2.3 liter blok is groot. Zo groot dat de Saab-motor volledig uit elkaar gehaald moet worden. En weer in elkaar gezet uiteraard. Dat eerste zou ik zelf kunnen doen maar de tweede fase moet door de Saab-chirurg zelf worden uitgevoerd. Anders houd je veel onderdelen over.  En ondanks ons nieuwe zorgstelsel is deze behandeling volledig Rekening Man. Hoewel, we gaan toch maar even kijken of de dealer waar mijn trots is aangeschaft ons tegemoet wil komen, hoewel hij dat formeel gezien niet hoeft te doen. De garantie was immers al afgelopen. De groene beauty stond een beetje verloren tussen jongere en oudere broertjes, allen voorzien van een linnen dak. Als ze terug komt zal ik haar volledig verwennen met een extra wasbeurt, het dak met frisse groene zeep en een nabehandeling met extra harde was.

Fryslân Boppe

Onze vrienden Arie en Thea hebben hun stek in het westen verwisseld voor een schitterende plek in Friesland. En na maanden klussen zijn wij deze week een paar dagen in Drylst geweest om te kijken naar het resultaat. Behalve de locatie is het onderkomen fantastisch geworden. Het leuke van deze foto vind ik rechts het vaarwater van Sneek naar Heeg wat we normaalgesproken per boot doen en links de weg die we per auto hebben gedaan. In de winter heeft Friesland iets speciaals. Sneeuw en ijs zegt de opvallende en bijdehante lezer. Nee, het is iets anders. Een bepaalde rust wat we in het westen helaas moeten missen. Het is dat de reisafstand naar het midden van het land aan de forse kant is. Anders wisten we het wel. 

Gelukkig Oudjaar

De jaarwisseling hebben we dit jaar gevierd in Nieuwegein bij Diane en Hans. Diane had zich meer dan gemiddeld (ze ontkent dit in alle toonaarden) uitgesloofd in de keuken om een waardig diner voor zowel het jongere spul (9 kids) als voor ons (8 redelijk volwassen ouders) te bereiden. Tot en met de mise en place was alles tot in de puntjes geregeld. Herman den Blijker zou huilend het pand hebben verlaten, aangezien er weinig viel af te zijken. En waarmee werd het 3 sterren menu afgesloten? Een kaasdessert zegt de oplettende kijker. Ja antwoord ik slechts... OOK een kaasdessert. Maar zo makkelijk kom je er bij Diaantje echt niet van af.