Hallo Bandung

Ongetwijfeld herkent u dat. Gebouwen die een bepaalde angst inboezemen. Mijn eerste herinnering is achter het huis van mijn grootouders in Almelo. Daar stond een kerk, weliswaar modern, maar voorzien van een klokketoren. In mijn verbeelding werd die klokketoren steeds groter als je er langer naar keek. Vooral bij bewolking, waarbij het wolkendek langs de toren gleed gaf het beeld bepaald iets macabers waar ik de koude rillingen van kreeg. Toeval bestaat misschien niet, maar deze week reed ik in de buurt van deze klokketoren. Ik voelde die angst ergens ver in mijn onderbewustzijn. Angst en iets spannends tegelijk.
Toch is deze angst niets vergeleken met mijn gevoel bij Gebouw A van Radio Kootwijk. Kijkt u maar eens naar de foto. Ik zal u in het kort iets over dit gebouw vertellen wat in het midden van de Veluwe ligt. Gebouw A is een langegolfzender die in de jaren '30 van de vorige eeuw werd gebruikt om radioverbindingen tot stand te brengen tussen Nederland en Nederlands-Indie. Nu bellen pubers met hun gsm-etje naar Ome Ko in Australie en het enige wat ze bezighoudt is het snel dalen van het beltegoed. Maar vroeger was dit natuurlijk iets heel bijzonders. Op het internet heb ik fantastische sites gevonden over Radio Kootwijk die het lezen meer dan waard zijn. En ik vraag me ook nog steeds regelmatig af hoe de afstemming tussen de bouw van de zender in Bandung en de zender in Kootwijk tot stand is gekomen. Even met de opzichter in Bandung bellen dat de schaft is begonnen ging natuurlijk niet. Denkt u hier maar eens over na. "Oeps, kristalletje vergeten in te pakken..." dat werkt natuurlijk niet als het schip naar de Oost reeds vertrokken is. En ook de KLM vloog wat minder frequent naar de andere kant van de wereld.
Later werd de zender van Radio Kootwijk ingezet voor de diensten van Scheveningen Radio (PCH). In mijn beeld zag ik schepen in monstergolven met Juffrouw Scheef spreken over een stroeve wind over het dek. Toch knap dat dat in die tijd allemaal mogelijk was.En dit is doorgegaan tot eind jaren '80. Daarna kwamen satellietverbindingen die betrouwbaar waren en waarschijnlijk ook goedkoper. En Juffrouw Scheef mocht met pensioen. Het "Hello All Ships..this is Papa Charlie Hotel Scheveningen Radio.." is verstomd.
Maar terug naar Radio Kootwijk. Het zenderpark bestaat niet meer, een paar zielige GSM-mastjes staan waar vroeger de enorme antennes waren opgesteld. Wat er nog wel staat is Gebouw A, ook wel De Kathedraal genoemd. Het is grijs, verweerd, kleurloos en staat op de hoogte midden in het bos. Als je er naar toe rijd, rijd je ook door een prachtig woud en eensklaps doemt Gebouw A op. Als een groot monster wat uit de aarde komt. Intrigerend en Angstaanjagend tegelijk.
Deze week was ik in de buurt van Kootwijk en had een conferencecall gepland tijdens mijn autorit. Ik rijd met het blik naar Radio Kootwijk, weg van de snelweg. Het miezerde een beetje en ik rijd door het dichte bos. En daar staat eensklaps Gebouw A, aan het einde van de weg, klaar om mij met huid en auto te vermorzelen. Een monster wachtend op de prooi. Ik stap uit, zie de gebouwen waar vroeger de techneuten in huisden om de gloeiende lampen en brommende spoelen in leven te houden. Voor mij als matig praktizerend zendamateur een droomomgeving. Die gebouwen staan nu leeg en zien er verlaten en verwaarloosd uit. En, om het decorum volledig te maken, ik hoorde militairen met de mitrailleur MAG oefenen. Oorlogsgeluiden, de Veluwe, een draconisch gebouw, bewolking en motregen....
En toch heeft Radio Kootwijk een prachtige historie achter de rug. Contacten met Nederlands Indie, contacten met scheepvaart en nu ziet het er verwaarloosd en verlaten uit. Een paar kleurige vlaggen proberen nog een luchtige sfeer te geven. Alles bij elkaar wordt deze omgeving tekort gedaan. Hier staat een stuk Nederlandse Historie, het centrum van de Wereld.
Ik had geen fototoestel bij me behalve mijn iPhone met de zeer beperkte ingebouwde camera. Alle foto's zijn dan ook onderbelicht. Ik moet dus nog een keer naar Radio Kootwijk toe vrees ik. Ik huiver al bij de gedachte dat ik dan een rondje om Gebouw A ga lopen...als ik durf.

ZeeHond

Het bewijs is geleverd! Sophie is een Hond oftewel een Canis Familiaris L, en dat betekent dat het kan zwemmen. Waar wij als mensen weken, maanden of jarenlang moeten beulen in zwembaden om diploma´s A, B en C te halen zakt Sophie in het water, beweegt haar voorpoten en stuurt met haar staart. Het wil trouwens niet zeggen dat teckels gek zijn op zwemmen. Logisch, want kieuwen en een vissenstaart ontbreken bij een teckel. Sophie kent haar veilige omgeving en dat is nog steeds de vaste wal of een teakhouten dek. En een zwemmende teckel vormt ook een makkelijke prooi voor het zeehondencentrum in Pieterburen waar ze alleen maar vis toegediend krijgen Maar ja, wat mot, mot, als het water boven poothoogte stijgt, en dat gaat snel bij een teckel, dan moeten de Van den Hoogenbandjes worden ingezet. Voor alle zekerheid is Sophie ook in het bezit van een heus teckelreddingvest. ´t Ziet er niet uit, zo´n oranje ding, maar ook een zwemmende teckel wordt in hoge golven moe als de baasjes met alle zeilen omhoog het varend gevaar moeten wenden om de overboord gevallen Hond op te pikken.
Als een teckel nat wordt, blijft er niet veel hond over. De Baard en Snor hangen er treurig bij en het koppie wordt er erg smal van. Maar dat is niets vergeleken met de Beschuldigende Blik die je als baasje krijgt toegeworpen als het Grote Zwemmen heeft plaatsgevonden . En die blik blijft wel even, hoewel excuses in de vorm van `ga je mee uit´ of ´mmmmm dat is lekker!´de doorlooptijd van de blik aanmerkelijk kan verkorten. En voor je het weet is de Baard en de Snor weer uitgevouwen en is het opnieuw zoeken van nieuwe activiteiten een feit.
En toch is mijn Sophie een zeegaande hond. De reden hiervan is dat een tocht van 11.00 AM vanuit Harlingen tot 19.00 PM Enkhuizen zonder plassen poepen of zenuwachtige zaken heeft plaatsgevonden. Ik had mijn teakhouten dek als hondentoilet ter beschikking gesteld en dat is nogal wat, maar nee, mijn kleine Heldin heeft gewacht tot we in de Compagnieshaven lagen afgemeerd en pas dan na een nuffig wandelingetje over de steiger richting het gras werd het achterlijf in het gras neergelaten.
Nu nog leren luisteren...

Spring in 't water

Drie volle weken hebben wij luxueus gekampeerd op onze 33 voet Sure Thing. Ik zou ook kunnen zeggen - ons 10 meter zeiljacht, echter levert dit een minzame grijns op. 10 meter lengte, vroeger een respectabel stuk boot, is inmiddels gedegradeerd tot de afmetingen die gebruikt worden voor salonsloepen en RIBS – dit zijn een soort rubberboten met 2 motoren er achter met een totaal vermogen waar een Porsche jaloers op wordt . De typeaanduidingen zoals 240 en 280 op deze motoren hebben overigens geen enkele relatie met het IQ van de bestuurder. Maar goed, terug naar de bootjes in de haven. En niet zonder jaloezie kan ik gewoon stellen: 42 voet is de norm. Zo’n 14 meter boot dus. Onder de streep kom ik dus een dikke 3 meter tekort, want mijn boot is uiteraard 10 meter voor de havenmeester, maar 11 meter met alle toeters en bellen er voor en er achter. Voor diegenen die nu wenkbrouwen fronsen: in een jachthaven betaal je per lengte van de boot. En als ik ook een 42 voeter wil hebben moet ik op de kleintjes blijven letten tenslotte.
Maar waar gaat het nu om? Welnu, de nieuwe norm is niet meer hoe mooi, zeewaardig of degelijk is de boot, neen neen, size matters. En dat een boot veelal een ontwikkeling was van – beginnen in een 6 meter dopje en via 3 andere jachten op de felbegeerde 13 meter schoonheid terecht komen – is helaas niet meer aan de orde. Tot mijn schrik tref je nu in jachthavens eigenaren aan van 13, 14 meter zeiljachten die waarschijnlijk via Yacht Vision, het ergste tv programma wat te vinden is op de kommersjeele zenders, het besluit hebben genomen ook maar te gaan zeilen. Waren het vroeger de Duitsers die de havens onveilig maakten, nu zijn het de nieuwe Yachties die, gespeend van ervaring en kennis ligplaatsen innemen. Let op: je herkent ze aan gloednieuwe Gaastra bootschoenen en handschoentjes waarmee het stuurwiel wordt bediend. Heeft u wel eens een bemanningslid van een Fries skutsje met handschoenen aan gezien?
Arrogantie is mij niet vreemd maar een weldenkend mens moet het met mij eens zijn dat het meren (= aanleggen oftewel de boot met touwtjes vastleggen aan de wal of een andere boot) een bepaalde ervaring vereist. Laat ik zo stellen: het zou kunnen beginnen met een vorm van concentratie. U vaart namelijk met uw boot richting mijn boot. Als u mijn boot beschadigd, is mijn vakantie verknald en u bent uw no-claim kwijt. U moet van mij aannemen dat ik er met open mond vrij dom heb uitgezien toen een schipper van een dergelijk jacht van Duitse makelij merk beginnend met een B. tijdens een ingewikkelde aanleg-manouevre zijn rinkelende gsm opnam en een volledig verhaal afstak met de beller terwijl vrouwlief voor de derde keer een meertros ( het touwtje om de boot vast te leggen) volledig in de knoop naar de nieuwe, angstige buren gooide. Op het middenschip stond zoonlief reeds klaar met walstroomaansluiting om deze in brullende looppas naar de kant te brengen om de laatste walstroomaansluiting te annexeren, overigens zijn goed recht. Dochterlief bleef SMS-end liggen op het voordek en misschien was dat wel verstandig ook, dan kon ze niets fout doen. Toen pa uitgebeld was werd het jacht op 2 lijntjes vastgezet (spring? Wat is een spring?) en een lijntje op de wal is blijkbaar niet genoemd in de management summary van Schipperen voor Dummies.

Goed, een prijskaartje dus. Een 42 voeter begint bij 50K euro (een barrel) en loopt door tot de moeilijke prijsklasses (een Hutting van een tonnetje of 4, maar over het algemeen past bovenstaand profiel bemanning niet bij deze stereotiepe eigenaren) , zeg maar een 125K euro zwart geld. Een nachtje liggen in een Ijsselmeerhaven kost 1.25 per meter, een euro toeristenbelasting per nacht, een euro stroom en een euro per douche per persoon. Dus een 26 euro voor een nachtje ben je wel kwijt. Die worden opgehaald door een vriendelijke havenmeester. En die willen nog wel eens helpen bij het vastleggen met een spring. (een spring?)

En niet te vergeten de Gaastra bootschoentjes. Euro 69,00 in de aanbieding.

Overigens: een spring is een meertros die van voren naar achteren of vice versa op de wal of het buurschip wordt belegd. Zorgt er voor dat de schepen niet heen en weer schuiven ten opzichte van elkaar.