Daar aan de kust... de Zeeuwse kust...

Altijd heb ik een gevoel van medelijden gehad met de brave huisvaders, veelal gezeten in een Duitse automobiel waarvan het merk begint met een O (ik realiseer met dat er ook 4-letterige Duitse merken beginnen met een A) waarbij de achterkant is getooid met een sticker. Precies, boven het 1.6i logo. Avonturenpark Hellendoorn. Of Bobbejaanland. Of Camping Noordeloos. Of erger. Walibiland. De vaders achter het stuur tonen een soort gelatenheid richting de buitenwereld. Zoiets van... mijn leven is nu definitief voorbij. Ik moet naar Walibiland. Met mijn kroost. Waar waren de tijden dat we spaarden voor een open Porsche met het plan in Parijs de bloemetjes buiten te zetten. Misschien praat ik hier voor mezelf. Ook in huize ZeeWier heeft de Porsche tenslotte plaats moeten maken voor de stationcar. Met 5 zitplaatsen. En heeeeel veel ruimte. Want met 2 kinderen moet je er vooral voor zorgen dat je niets maar dan ook niets vergeet als je een weekje weggaat. De tijd dat 4 tandenborstels volstonden is helaas voorbij.
En wilden ook weg. Het volledige WorldWideWeb is afgegraasd op zoek naar 4 vliegtuigstoelen richting de zon. Ik kom er eerlijk voor uit. Het is mij niet gelukt. RSI van het zoeken. Smekend aan de balie bij reisburo's mocht ook nu niet baten. Het was namelijk carnavalsvakantie en iedere normale Nederlander wil dan -terecht- zover mogelijk weg van Nederland...
Ten arre moede op zoek naar een huisje in Zeeland. Daar aan de Zeeuwse Kust... zong Blof al eens. Daar moest het maar gebeuren. Roompot Marina. Neeltje Jans, Zeelandbrug en Sauna in huis. Kost geen drol. Dat geeft al te denken.Maarrre... daar staat wel iets tegenover. Er moest wel een Roompotsticker potdomme op de voorruit worden geplakt. Ja, de ruit van mijn door mijn werkgever beschikbaar gestelde 4-letterige Duitse auto beginnend met een A. In de Saab passen immers alleen maar 4 tandenborstels en 4 onderbroeken.
Zeeland is mooi. En koud en nat. En er wonen aardige mensen. En het visrestaurant was niet best. En de Audi was boos. Boos om de sticker en boos om het feit dat dit de laatste week was dat ik haar mocht koesteren. De hele weg heeft ze hortend en stotend haar protesten laten horen. Het werd beter toen ik liet vallen in het gesprek dat Eurodisney ook had gekund. In de sauna met Goofy. De gedachte alleen al.
De foto bij dit chaotische verhaal. Dit is een vuurtoren. Kilometers hebben we gereden om deze vuurtoren te vinden, Staat midden in een woonwijk. Kijkt over de duinen heen. Vuurtorens intrigeren mij. Stel dat je dagen, zo niet weken op zee zit. Op een gegeven moment vertrouw je alle electronische speeltjes niet meer. Probeer je dan het gevoel voor te stellen het moment dat je de stralen van een vuurtoren in de verte ziet. Je telt, controleert met de kaart, meet de hoogte, ja echt waar, met een sextant, telt opnieuw en zet een kruisje in je kaart. Daar ben je. Inderdaad, de GPS bevestigt het kruisje maar dan toch.
Liefhebbers opgelet: Fl(2+1)15s58m30M West Schouwen

Bas geroyeerd?

Alarmerende berichten bereiken mij op mijn vakantieadres. Vriend Bas meldt met een door boosheid verstikte stem per GSM dat zijn Comments op deze site niet meer geaccepteerd worden door Blogger. Is de webmaster tot ontdekking gekomen dat Bas een Apple-gebruiker is? Of - Bas' lezing: Hoor ik niet meer bij de members? Ergo: ben ik afgeserveerd uit je vriendenkring?-
Hier dient onverwijld en per omgaande actie te worden genomen. Nog niet beseffend wat ik moet doen - tenslotte heb ik vakantie - ben ik begonnen met Bill Gates te bellen. Het hoge woord kwam er uit - Bas werkt met een Imac. Direct werd de verbinding verbroken. Vloeken in de kerk. Ik moet toch wat gaan werken aan mijn slimme opmerkingen. Volgende maand moet ik ook SQL-server uit mijn vocabulaire zien te schrappen. Dit laat onverlet dat ik nu stop met tikken en met bevende vingers ga proberen in de donkere spelonken van Blogger Bas weer de vrijheid te geven zijn gewaardeerde aanvullingen te posten....Als tegemoetkoming in het ongemak hierbij een foto van Vriend Bas a/b van Sure Thing op een mooie zaterdagmorgen ter hoogte van het Paard van Marken.

Overpeinzingen van een Old Bag

En dan ben je 43 jaar jong of oud (doorstrepen wat niet van toepassing is). Statistisch rekenkundig halverwege mijn leven. Opa Laas is 86 geworden en Oma Jannie heeft de 94 lentes gehaald. Wellicht staat mij nog het een en ander te wachten. Wat vele leeftijdgenoten in mijn omgeving ook doen is terugkijken en een balans opmaken. Een markante uitspraak van Mariena is -ik ken je langer wel dan niet...- waarbij we het kennen maar even kenschetsen als voorkomen in het intieme netwerk. Ik denk dat het een levenstaak is om iemand te leren kennen. Op het sterfbed van je geliefde zijn er altijd nog wel brandende vragen die onbeantwoord zullen blijven. Maar goed, zover is het nog niet als ik de statistieken moet geloven.
In mijn omgeving zie ik inmiddels signalen ontstaan van een midlife-situatie. Crisis vind ik een negatief woord. De aanschaf van een Porsche, de behoefte aan een eigen zaak, emigreren naar een inspirerend land en omgeving, de zeiltocht op eigen kiel; een jonge Vriendin en de Flat in Parijs. TV-programma's zoals Het roer om bevestigen mijn waarneming. Ik pik graag van alles wat mee, hoewel ik een jonge vriendin in Parijs een wat vermoeiende aangelegenheid vind. Parkeren in Parijs is een crime tenslotte.

Wat ik ook heb gedaan is terugzoeken van oude vrienden en vriendinnen vanuit het verleden. Vriendinnen waar ik als puber hopeloos verliefd op was maar dit niet durfde aan te geven. Vriendinnen die aanmerkelijk rijper waren in de ontwikkeling als ikzelf. Dat ging zo op die leeftijd. Velen heb ik teruggevonden dank zij het internet en tijdens een reunie van mijn middelbare school weer in de armen kunnen sluiten, zij het slechts kort. Mijn supergirls van vroeger zijn geevalueerd tot supermoeders met een eigen carriere en eigen gezinsleven. En de binding van vroeger is er uiteraard niet meer. Iets anders is hier voor in de plaats gekomen, ik kan alleen niet omschrijven wat.

Ook heb ik onder andere tijdens de reunie gezien dat dierbaren uit verleden en heden een ontwikkeling hebben doorgemaakt en aan het doormaken zijn waar het niet altijd rozegeur en maneschijn is. De bloedmooie, akelig rijke (in mijn ogen) vlinders van vroeger zijn rijp voor een container botox en psychiaters kunnen het werk ternauwernood aan. We zijn allemaal op zoek naar ons ideaal en onszelf. Dit is de keerzijde van de medaille. Was ik vroeger een vrij anonieme persoonlijkheid op school (ik zat op een behoorlijk rijkeluiszoontjesgehalteschool), tijdens de reunie voelde ik mij stevig in mijn schoenen staand. Dit gold ook voor mijn goede, doch verlegen vriend die ik de rest van de dag niet meer heb gezien. Hij had het te druk met oude relaties van vroeger.

Opvallend vond ik dat ik vaak de vraag heb gekregen of ik nog zo druk met muziek bezig was. Vroeger speelde ik veel dwarsfluit op school tijdens bruiloften en partijen. Er is dus toch iets van mij blijven hangen. En ik denk wel eens, als ik het allemaal kan overdoen, hoe zou ik het dan gaan doen? Voor de latente fans: de fluit ligt gepoetst in de kist en behoeft dringend restauratie. Dat geldt ook voor mijn techniek en toon. De fluitist van vroeger word ik echter nooit meer. Er is geen man overboord. Teslotte heeft BZN vandaag ook besloten te stoppen. En de wereld draait ook gewoon door. 

Slippery when wet

Om mijzelf een reminder te bezorgen en vooral een aanvullend gevoel van schaamte hierbij een confronterend plaatje van het teakdek van de Sure Thing. Inderdaad, Groen. En hier is geen photoshop aan te pas gekomen. Dit dek is 3 jaar geleden door handswerkman Huub uit Baarn met bloed zweet en vooral vloeken gelegd in Eenbrugge. De Thing heeft 3 maanden lekker verwarmd in een loods gelegen. Huub had zich een beetje vergist in de hoeveelheid werk. Hij dacht in een maandje wel klaar te zijn. Het dek was prachtig teak-bruin tot de eerste regenbui. Die viel een dag na de oplevering al. Toen was het dek grijs en dat is het gebleven. Collega Paul adviseerde teakcleaner van het Kruidvat. En die fles ligt er al een jaar. Het zal maar gebeuren dat na het aanbrengen van de teakcleaner de gaten in het dek vallen. Een flesje van 2 euro op een dek van iets meer. En schoonmaken met zoet water heeft ook geen zin, dan wordt het alleen maar erger. Zeewater bevat zout en salpeter en dat brandt al het groen er direct af. Maar ja, het dichtsbijzijnde zeewater ligt ca. 40 mijl verderop via het Noordzeekanaal naar IJmuiden. Geen fancy oord om een frisse winterdag door te brengen. Waarom ligt de Thing eigenlijk niet aan de Mediterranee, in de buurt van Nice of zo. Of op La Gomera (Canarische Eilanden) . Waarom liggen we eigenlijk niet gewoon achter een anker in het Caribisch gebied? Moeilijke vragen op een woensdagavond... 

The Old Man and The Sea (Hemingway)

Het leuke van het mens-zijn ligt volgens mij in het gegeven dat we totaal verschillende visies op zaken kunnen hebben. Visies die totaal haaks op elkaar staan. En toch kunnen we elkaar best wel aardig vinden. Op een bevriende weblog http://rasseschreden.blogspot.com het droevig relaas van ondankbare Koi's die het verrekken de warme diepte van de vijver te zoeken, met het aanmerkelijke risico dat zij het ontbijt, lunch en diner voor de Buurtreiger zijn. En ik spreek hier over en 4 sterren Michelin maaltijd, zeker gezien de prijs van de verse vis uit de vijver van Mart. Ja, ik vind het sneu. Toenvond ik in mijn uitgebreide fotoverzameling bijgaande foto van een bonte vissersboot, gemeerd in de haven van Puerto Mogan (Gran Canaria) . De overeenkomst met een reiger is treffend. Felle kleuren en feilloos werkende utensils, wellicht verouderde technologie, voor het binnenhalen van het eindprodukt. Verschil is wel dat mijn bord afgevuld wordt met een kleine dorade, laten we zeggen ter waarde van 3 euro, waarvan de visser 50 cent in eigen zak mag steken. En de reiger doet het met een koi ter waarde van een modaal maandsalaris. Een van ons tweeen doet het fout.
De foto maakt deel uit van een serie over vissersboten van de Canarische eilanden. De kleuren zijn overwegend fel rood en fel blauw en de uitrusting kenmerkt zich door een vrij rommelige weggestouwde hoeveelheid netten, stokken, jonen en dergelijke. Lijkt wel wat op de Sure Thing tijdens vakanties. Veelal worden deze boten bemand door tanige gebronste Spanjaarden die zich hoegenaamd niets van de fotograferende toeristen aantrekken. In de kleine roef valt mijn oog direct op een roestvrijstalen fornuis met oven. Staat op de foto maar is misschien moeilijk te zien. Dat ding staat er overduidelijk niet om om potten te bakken. Verse vis, slechts een minuut geleden overleden, gebakken in lokale olijfolie met een aardappeltje en mojo verde, het water loopt mij door de mond. En in een keer snap ik die reiger ook. Er gaat niets boven een vers visje. Stond niet ergens geschreven dat een volk gevoed kon worden met brood en visjes? Nergens stond geschreven dat het om een broodje haring ging. Hoe zou Koi smaken?

Over het fenomeen de Canary Islands zal ik nog eens iets schrijven. Als mijn Koi-vrienden tenminste niet mij aan een blok beton in het IJsselmeer laten zakken. 

Koriander en Nam Pla

Trouwe lezers van deze weblog weten dat in onze vriendenkring regelmatig gekookt wordt. Inderdaad bestaat in onze agenda een tweede kookclub waar in eerste instantie de focus lag op culinair verantwoord kokkerellen. Inmiddels is de nadruk verschoven naar de inname van de juiste liquide smeermiddelen die de maaltijd haar licht verteerbare karakter geven. Het ultieme record ligt in Muiderberg Mei 2005 waar door 6 volwassenen 14 flessen wijn soldaat zijn gemaakt. U leest het goed. Verzachtende omstandigheden zijn 2 flessen dessertwijn die slechts 50 cl inhoud hebben. Inderdaad, wij moesten nog terug en deze avond hebben wij 's nachts met open kap (frisse lucht) over de snelweg terug gereden naar Almere waarbij de radio geen dienst hoefde te doen. Yours truly was de Bob en had een waterbuik (en een klein beetje wijn) en de co-piloot wist met fraai en luid gezang de avond compleet te maken. Inmiddels 9 maanden later hebben wij de reserves uit de wijnvoorraad aangesproken maar de telling vanmorgen leerde dat er lering is getrokken uit het laatste bachanaal: 10 flessen. Keurig.

Het thema (daar gaan we weer) is deze keer door ons bepaald. Oorspronkelijk wilden we de Japanse keuken als thema hanteren, het is echter de Thaise keuken geworden. Kijk, mij tref je niet als je mij de hele avond sushi voorzet, maar de meningen waren hierover verdeeld. Net als de japanse keuken gaat het in de thaise keuken om de kwaliteit van de ingredienten. En de zoektocht in Almere naar de mooie spullen kostte mij een kleine drie uur. En dan blijkt dat de keuken niet groot genoeg is om te snijden en te wokken en te stoven als je 5 gangen van 3 kokki's in een mooi tempo wil uitserveren. Het volgende huis moet dus een aanrecht hebben van een meter of 5 en 6 gaspitten. En niet te vergeten 2 vaatwassers; immers, alle registers gaan open.

Toch is het allemaal weer gelukt. Ook deze club kent elkaar al meer dan 25 jaar. En ook in deze club geldt dat ieder een eigen weg heeft gekozen, maatschappelijk gezien. Toch een stukje reclame op de site: Jitske heeft haar eigen Shiatsu praktijk in Muiderberg opgezet. En deze avond heeft ze rond de cognactijd een aantal massages gegeven aan Theo en mijzelf. Ik vond het een bijzondere ervaring. Aha! je wilt weten wat shiatsu is? www.shiatsu-dijkstra.nl.