De kat met vijf levens.

Een maand of zo geleden is mijn schoonvader overleden. Hoewel we allemaal een keer gaan, blijft dit een gebeurtenis die meestal onverwacht komt en altijd te vroeg. Opa Ubbo is 78 jaar oud geworden en een dag na zijn verjaardag is het licht uitgegaan in zijn eigen huis. Opa Ubbo was reeds langere tijd ziek en de vooruitzichten werden er niet beter op. Het is begonnen met een achteruitgaande longfunctie, gevolgd door uitval van de nierfunctie. In zijn kaak bleek ook carcinoom weefsel te zitten wat verwijderd moest worden en, mede door zijn dialyse was hij op een gegeven moment net zo vaak in het ziekenhuis als in zijn eigen huis. Ongetwijfeld vergeet ik nog heel wat kwalen. Toch was het tussen zijn oren allemaal nog goed in orde en juist dan is nog veel erger voor jezelf als het lijf op is en de hersenen het nog goed doen. Daar komt ook nog bij dat de goede man medicus was dus heel goed wist wat er ging gebeuren. Laat ik samenvatten : hij heeft een zware 10 laatste jaren gehad en deze op een manmoedige manier weten te overwinnen op een manier die, laat ik voor mijzelf spreken, ik niet had vol kunnen houden. Een keer of vier, vijf heb ik afscheid van hem genomen, ik gaf geen cent meer voor zijn leven. En daar kwam de Kat in hem naar boven en wist hij toch nog ergens een leven vandaan te peuteren. En een Kat heeft 7 levens, dus eigenlijk had hij nog twee beurten moeten wachten.

Verder lijden is hem feitelijk bespaard gebleven. Dat is een schrale troost, want ik had nog graag wat bubbels met de man gedronken en een goede traditie was gegroeid dat ik op mijn verjaardag een goede fles whisky aan mijn voorraad mocht toevoegen op zijn kosten. En hij wist drommels goed waar mijn voorkeur naar uit ging. De laatste fles was een Laphroaigh (18yrs) van Islay die hij, uiteraard, zelf had uitgekozen. De tijd van de literflessen Jan Wandelaar met ijs is immers voorbij.

Maar bovenal, ik zal de man missen. Doe ik eigenlijk al.

Als requiem wil ik met de lezer een momentum delen wat ik als een van de meest markante ervaringen met mijn schoonvader heb gedeeld. Zo rond 2005 had Opa Ubbo maanden in het AMC gelegen. Nieren, longen, Intensive Care enfin, ik had hem aan het einde van het bezoek de koude hand geschud en hem een goede reis toegewenst, begeleid door het gezoem van de long en niermachine en bewakingsapparatuur, in de volle overtuiging dat we elkaar voorlopig niet meer zouden zien. Op weg naar huis heb ik mijn ouders opgebeld met de boodschap dat het niet goed was. Om een lang verhaal kort te maken, enige maanden later zat Opa Ubbo weer in zijn eigen huis in Almere, de Kat had een extra leven gescoord. De Sure Thing was inmiddels voorzien van een nieuw teak dek en moest zonder mast worden teruggevaren via het IJsselmeer vanuit Eembrugge naar Almere om getuigd te worden. Ik ben niet zo'n motorboteraar, maar ja, zonder mast zat er niets anders op, letterlijk. En Opa Ubbo besloot als mijn bemanning mee te varen naar Almere. Hij had toch niets beters te doen, vond hij. En sturen had hij ook geen zin in, dus ik zou al het werk moeten doen. Een soort Cruise bij afwezigheid van de MS Henri Dunant, de ziekenboot van het Rode Kruis. De motor bromde goedig en de schroefas had ik te strak gedraaid dus de afdichting liep warm. Dus ik zal me vreselijk op te winden dat dit niet goed was en Opa Ubbo, tegen zijn principes in, stuurde de Thing keurig onder de Hollandse Brug door terwijl ik lag te sleutelen in het veel te warme motorcompartiment. 'Had je het maar moeten laten doen en niet zelf liggen klussen...' En op het IJsselmeer aangekomen sprak hij de legendarische woorden: ' Ik had niet verwacht dat ik ooit nog met jou een tocht op je boot zou maken. Dat is me toch mooi weer gelukt. Magere Hein was er niet op tijd bij. Ik vind dat we dus wel een biertje hebben verdiend...' . Twaalf uur 's middags varend op de plof en autopilot op een verlaten IJsselmeer trok ik 2 halve liters uit de koelkast, maakte toostjes zalm en we toostten op een goed vervolg. Het zonnetje kwam erbij en er was weinig wind. Even vergat ik de warmlopende schroefas en het anker wat gloeiendegloeiende nog achterin de auto lag. Evenals de reddingsvesten. Voorbereiding is alles. Ook ontbrak de marifoon, want de antenne zit in de mast en die was er niet. Ik had bijvoorbeeld ook een fototoestel mee kunnen nemen...Ik moest dus maar vertrouwen op zijn engeltjes op zijn schouder dat er geen problemen tijdens de toch zouden komen. Die zijn er overigens ook niet geweest.

Opa Ubbo heeft in zijn eigen huis het licht uitgedaan. Zijn verjaardag heeft hij nog met zijn kinderen en kleinkinderen gevierd en het was een dag dat hij zeer goed te pas was, scherp, cynisch humoristisch en onderhoudend. En hij was tot op de laatste dag de grootste fan van mijn fotografische resultaten en ook deze dag moest hij verplicht mijn laatste 30 macrofoto's bekijken en voorzien van commentaar.

Deze dag heeft hij ook alle dingen gegeten en gedronken die hij eigenlijk niet mocht maar ja... je wordt maar 1 keer 78 jaar oud.

Vanavond neem ik een klein glaasje Laphroaigh 18 yrs. Uit de fles. Met een glimlach. Slainte.

Sláinte is commonly used as a drinking toast in Ireland,Scotland and the Isle of Man, literally translating as "health"